Gloucestershire, Engeland, 1837: De beroemde Engelse pedagoog Sir Isaac Pittman publiceerde wat het cultureel meest belangrijke boek zou worden van de zeven boeken die hij voor zijn dood in 1897 schreef, Stenographic Sound-Hand. Daarin schetste Pitman een reeks fonetische afkortingen om Brits Engels zo economisch mogelijk te schrijven – een techniek die eenvoudigweg bekend staat als Pitman’s Shorthand.
Rond dezelfde tijd begon de gedrukte journalistiek te bloeien in Europa en Noord-Amerika. De Amerikaanse koloniën van de late 18e eeuw werden gedreven door de nieuwsbrieven van de revolutie tegen de Britten, kleurenlithografie zorgde voor een revolutie in kleurendruk en de wetten van de censuur werden door Napoleon opgeheven na zijn ballingschap in 1815. De kunst van gedrukt nieuws werd een cruciale invloed. , en Pitman’s Shorthand zou dienen als het handvat waarmee de perscode zou worden geslagen. Zijn immense, ondergedompelde gebrul.
Tegenwoordig geven de meeste redactiekamers de voorkeur aan Teeline Shorthand. Teeline, opgericht door James Hill in 1968, bouwt voort op Bateman met enkele wijzigingen om beter bij nieuwsrapportage te passen. Het wordt voornamelijk gebruikt in landen van het Gemenebest, waarbij de National Council for the Training of Journalists – een organisatie die de opleiding van journalisten in het Verenigd Koninkrijk reguleert – het gebruik ervan goedkeurt.
Gezien de impact die steno heeft gehad op moderne media, is het verrassend dat het niet veel wordt gebruikt in videogames. Men kan zich een verhalend puzzelspel voorstellen dat zich afspeelt in de redactiekamer in het begin van de 20e eeuw, waarin de speler een reeks steno-aantekeningen moet ontcijferen om het mysterie te onthullen. Elke noot kan de speler naar een kamer of gebouw leiden die ze moeten zoeken om de volgende aanwijzing te vinden.
Een probleem dat snel opduikt, is de verwachting naar de speler duwen. Steno is niet alleen een cryptografisch systeem waarvoor een sleutel nodig is om het te ontcijferen, maar een hele taal die zijn eigen regels en richtlijnen heeft. De basisvorm van schrijven is om alle klinkers van het woord te verwijderen, behalve het begin en het einde. Het woord “Eurogamer” zou bijvoorbeeld “Ergmr” worden. Er zijn ook andere specifieke en genuanceerde regels, waaronder zaken als het schrijven van fonetisch vergelijkbare woorden (daar zijn ze, en ze zijn er), die hun complexiteit vergroten.
Om steno in een spel te implementeren, moet de speler zoveel mogelijk vreemde talen opnemen. Dit betekent niet dat het niet kan of mag worden gedaan – het leren van een educatief spel Teeline zal slagen. Maar voor de puur vermakelijke gameplay, wil je het vereenvoudigen, vergelijkbaar met hoe Paper’s Please de rol van een grenswachter vereenvoudigt en toch interesse wekt door middel van uitdaging en verhaal.
Velen beschouwen steno als een uitstervende taal, en met stemrecorders die tijdens persberichten worden gebruikt, lijkt steno misschien overbodig. Maar, zoals wijlen Times-redacteur Harold Evans in zijn boek Essential English zei: “Cassetterecorders zijn goed, maar met lang praten kan het gek zijn om het exacte citaat te vinden dat je wilt.”
Over stervende of dode talen gesproken, ik merkte onlangs dat ik aan steno dacht in de context van het Latijn. Zowel het Latijn als de steno delen deze vreemde gemene deler, aangezien ze ooit voor één ding werden gebruikt (in het geval van steno, als een primaire methode om persberichten te reproduceren), maar hun vermeende oudheid heeft in de loop van de tijd extra gebruik veranderd. De Latijnse taal leeft nog steeds in de geneeskunde en de wetenschap. De steno is nog verrassend zichtbaar in de redactiekamer.
“Valt vaak neer. Subtiel charmante tv-liefhebber. Toegewijde internetfan. Muziekbeoefenaar.”