We staan aan de vooravond van een nieuwe generatie. Met de komst van iets nieuws is het ook goed om terug te kijken op alles wat we tot nu toe hebben meegemaakt. Daarom deze serie artikelen waarin de redactie van IGN Benelux je laat weten welke games zij het beste vinden. Vandaag is het aan Rick Otten om je te vertellen waarom hij van God of War en Dragon Quest XI: Echoes of an Elusive Age houdt.
Game of the Generation – God of War
Van de vijf of zes generaties die ik bewust heb meegemaakt, is de huidige waarschijnlijk mijn favoriet. Dit komt grotendeels door trends die ruim voor de generatie begonnen: de ‘indiegame’ die zo’n tien jaar geleden moest vechten voor een plek op de consoles, is inmiddels ingeburgerd. De Soulslikes en Roguelikes die hun (her) opwachting maakten op de PS3 en Xbox 360 zijn inmiddels onmisbaar in het gameslandschap. In feite bestaan veel van mijn favoriete titels van deze generatie al meerdere generaties. Zo hebben Yakuza en Monster Hunter de afgelopen jaren hun beroemde formule naar een groter, westers publiek gebracht. Om nog maar te zwijgen van regelrechte remakes zoals die van Trials of Mana, Final Fantasy VII of Tony Hawk.
Toch gaat mijn ‘GotG’ naar een spel dat breekt met traditie. Het is een beetje een uitdaging om te zeggen dat games in het algemeen, of God of War in het bijzonder, deze generatie volwassen zijn geworden. Maar ook al was het een kleine stap voor het medium, deze ‘zachte reboot’ was voor Kratos een sprong van mythische proporties. Dat een puberserie als God of War een poging doet tot zelfreflectie, toont aan dat games meer te bieden hebben dan de hypergeweldige machtsfantasieën waar ze nog steeds om bekend staan. Afgezien daarvan was het ook een erg vermakelijke game met een geweldig wereld-, level- en gevechtsontwerp. Waar de meeste van mijn favoriete games van deze generatie op nostalgie speelden, was God of War dapper genoeg om (voorzichtig) te laten zien wat daar mis mee is.
Eervolle vermelding – Dragon Quest XI: Echoes of an Elusive Age
God of War is mijn spel van de generatie omdat het breekt met de traditie, maar Dragon Quest XI bewijst dat sommige tradities gevierd kunnen worden. Zolang ik me kan herinneren, zijn Japanse RPG’s op zoek naar manieren om turn-based gevechten op te fleuren of zelfs te elimineren. Relatief eenvoudige fantasieverhalen over uitverkoren helden die vechten tegen een oud kwaad zijn ook zeldzaam geworden. Dragon Quest XI bewees eens te meer de bestaansreden van beide.
Zolang je een mooie wereld creëert met meeslepende personages en een flinke dosis humor, is een relatief eenvoudig hoofdverhaal geen enkel probleem. Na het al te complexe en onsamenhangende verhaal van Final Fantasy XV was de plot van Dragon Quest XI zelfs een verademing. Bovendien is het uitdagende gevecht van Dragon Quest zo goed doordacht dat een ouderwets, turn-based vechtsysteem precies is wat je wilt. Met name de post-game bazen zijn puzzels waar je die bedenktijd echt voor nodig hebt. Dragon Quest XI doet eigenlijk niets nieuws, maar herstelt een vergeten vorm van mijn favoriete genre in zijn oude glorie. De review van Dragon Quest XI is dan ook de eerste en enige die ik sloot met een 10.
“Tvaholic. Zombie-geek. Toegewijde reisbeoefenaar. Introvert. Gecertificeerde communicator.”