Met deze snelheid zou je volgens de ingenieurs de volledige Netflix-bibliotheek in minder dan een seconde kunnen downloaden.
In mei schreven we over hoe Australische ingenieurs erin slaagden om 44,2 terabit per seconde aan gegevens over een glasvezelkabel te verzenden. Het was de snelste gegevensoverdracht tot nu toe. Maar dat records er zijn om gebroken te worden, blijkt uit het werk van onderzoekers van University College London. Met nieuwe methoden haalden ze een internetsnelheid van maar liefst 178 Tb / s, ofwel 1.780.000 Gb / s. Dat zou genoeg zijn om alle films en series op Netflix in minder dan een seconde te downloaden.
Lees ook: Gegevensoverdracht van 44,2 terabit / seconde bereikt
Snel, sneller, snelst
Nog indrukwekkender, schrijven de onderzoekers, is dat het bij deze snelheid minder dan een uur kost om ’s werelds eerste foto van een zwart gat te downloaden. Het was op zijn zachtst gezegd gigantisch: de gegevens ervoor waren zo groot dat een halve ton harde schijven en een vliegtuig – om ze te vervoeren – nodig waren.
Het moge duidelijk zijn, maar de internetsnelheid van onze gewone consument komt daar niet eens in de buurt. Een van de hoogste snelheden is die van Google Fiber, dat is 1 gigabit per seconde (Gb / s) klok. Het Amerikaanse Energy Sciences Network kan zelfs 400 Gb / s halen, maar dergelijke snelheden zijn voorbehouden aan organisaties als NASA.
Meer ruimte’
Om deze snelheden te halen, creëerden de ingenieurs als het ware meer ‘ruimte’ voor informatie om door de bestaande glasvezelkabelinfrastructuur te bewegen. De meeste van deze vezels hebben een bandbreedte – de maat voor de capaciteit van een internetverbinding – tot 4,5 terahertz (THz), met pieken van 9 THz. Het team wist dat te verhogen tot 16,8 THz.
Het team combineerde verschillende versterkingstechnieken om het signaal over deze hogere bandbreedte te ‘duwen’. Ze verhoogden de snelheid met nieuwe, zogenaamde Geometrische vormgeving (GS) sterrenbeelden. Dit zijn patronen van signaalcombinaties die de golflengten (lees: hun fase, helderheid en polarisatie) zo aanpassen dat er meer informatie in het licht dat door de glasvezelkabels gaat – zonder dat de golflengten elkaar storen.
Omdat het systeem gebruikmaakt van de huidige infrastructuur, zou het in de toekomst op grotere schaal kunnen worden uitgerold, aldus de onderzoekers. Met andere woorden: het vervangen van kilometers en kilometers glasvezelkabels is niet nodig voor de implementatie van het supersnelle internet. De versterkers moeten worden opgewaardeerd, vervangen of geïnstalleerd. Desalniettemin een monsterjob.
Bronnen: IEEE Photonics Technology Letters, Universiteits Hogeschool Londen, Nieuwe Atlas
“Valt vaak neer. Subtiel charmante tv-liefhebber. Toegewijde internetfan. Muziekbeoefenaar.”