Welk taalspel spelen de Defunders?

Het is een uiting van diepe frustratie en verdriet.

Het is een beleidsvoorstel van de Jaren 60, erbij betrekken herverdeling van het budget van een stad dus het heeft minder politie en meer sociale diensten.

Het is een beleidsvereiste waaraan onmiddellijk moet worden voldaan.

Het is een manier om mede-radicalen te lokaliseren.

En soms kan het op het eerste gezicht worden genomen: een eis om alle middelen en financiering van politiediensten te verwijderen.

Andrew Ferguson: ‘De politie verdedigen’ betekent niet de politie verdedigen. Tenzij dat zo is.

Deze zomer kwam Christopher Eisgruber, voorzitter van de Princeton University, in een soortgelijk taalspel terecht, dat hij niet won. Driehonderd professoren hadden eiste dat hij “openlijk en publiekelijk de manier erkent waarop anti-zwart racisme, en racisme van welke aard dan ook, daar blijft gedijen” en “de mechanismen blokkeert die het mogelijk hebben gemaakt dat systemisch racisme zichtbaar en onzichtbaar werkte in de operaties van Princeton.”

Je krijgt niet waar je niet om vraagt. Eisgruber stuurde een brief aan de Princeton-gemeenschap en bevestigde de ideeën die de professoren hadden gepresenteerd. Hij gaf toe dat “racisme en de schade die het berokkent aan mensen van kleur … zowel in Princeton als in onze samenleving voortduurt, soms met bewuste bedoeling maar vaker door niet-onderzochte veronderstellingen en stereotypen, onwetendheid of ongevoeligheid, en de systemische erfenis van beslissingen en beleid uit het verleden. ” Bovendien blijven “racistische aannames uit het verleden ook ingebed in structuren.”

Maar nauwelijks had hij zijn volledige bekentenis afgelegd of minister van Onderwijs Betsy DeVos stond op het dek van een van haar vloot jachten, bracht de verrekijker naar haar oog en riep: “Land ho!” Eenmaal op vaste grond greep ze Eisgruber bij de korte haren. Ik wist niet dat ze het in zich had.

Het Ministerie van Onderwijs schreef dat, gezien de bekentenis van racisme van de universiteit, het een federale instelling was onderzoek in de zaak. Dit soort racisme vormde volgens hem een ​​schending van de Civil Rights Act en bracht de jaarlijkse greep van de universiteit op miljoenen in federale dollars, omdat dat geld ervan afhangt dat Princeton geen racistische instelling is. Het wilde verschillende documenten, inclusief het bewijs dat Eisgruber tot zijn schokkende bekentenis had geleid.

Zowel Eisgruber als DeVos speelden taalspelletjes, en dat wisten ze. Eisgruber bedoelde het niet dat soort van racisme. Hij bedoelde, weet je, het structurele soort racisme (dat klinkt als de allerergste vorm ervan), het systemische soort racisme (idem). Het enige wat hij had willen doen was het papierwerk van Princeton afstempelen met de nieuwste taal, de manier waarop universiteiten over zichzelf heen vallen om te bekennen dat ze Aan ten onrechte in beslag genomen inheems land– zonder echt iets te doen om dat land aan zijn oorspronkelijke eigenaren terug te geven.

DeVos geloofde niet dat hij racisme toegaf. Ze begreep dat Princetons bekentenis bedoeld was om lof te vergaren bij de slimme set, om gezien te worden als geëvolueerd, eerlijk en niet-breekbaar. Maar ze maakte haar punt duidelijk en – dat was ongetwijfeld haar bedoeling – maakte links in het proces woedend.