casual game het leven is vreemdgebruikt het vermogen van middelbare scholier Max Caulfield om de tijd terug te draaien om commentaar te geven op vriendschap, resultaten en het feit dat, hé, het leven hij is een vreemde. De game doet me denken aan het personage van elke man in het verhaal, namelijk: roddelster Dans van de wereld, Bilbo Baggins-es, die geacht worden ons als publiek te vertegenwoordigen. leven hij is Vreemd, denken we allemaal.
Ook vreemd is Max’s internaat alleen voor senioren Blackwell Academy, die spelers kunnen verkennen, roddelen en geheimen kunnen onthullen als onderdeel van de gameplay. Maar naast opzettelijke excentriciteit, lijdt de fantasieschool onder ongelukkig toezicht van de ontwikkelaars – het is ongelooflijk op wit gericht.
In een artikel uit 2015 van zondebeschrijft gamejournalist en schrijver Shaunte Murray Daniels hoe het leven is vreemd Het is “een redelijk meeslepend spel over het leven op de middelbare school – tenzij je een kleurstudent bent, in welk geval je je ervaring volledig negeert.” Subtiel racisme zoals dit, aanwezig in bijna alle games (zelfs degene waar we echt van houden) en op echte scholen in het hele land, is een ongelukkige herinnering dat je een tijdje kunt ontsnappen in games, maar de waarheid was dat Made in komt uiteindelijk altijd bovendrijven.
Waarom speel je schoolspelletjes? Nostalgie, geruststellende herkenbare verhalen, of gewoon zomaar? Vertel me, evenals enkele van je favoriete schoolspellen, in de reacties.
“Tvaholic. Zombie-geek. Toegewijde reisbeoefenaar. Introvert. Gecertificeerde communicator.”