A Winter’s Daydream – Xbox Series X Review | S.

“Hoe dit verhaal is afgelopen is een beetje vreemd. Vorig jaar bladerde ik door willekeurige visuele romans in de database met visuele romans… toen ik de tag ‘Oma/kleinzoon’s incest’ tegenkwam. Ik vond het grappig dat deze nichefetisj ooit zijn eigen tag had, dus ik keek naar een aantal gerelateerde VNDB-items om te zien hoe deze VN’s eruit zien.”

Dat is een introductie die je niet wilt zien voor de game.

Deze preambule is van Winterse dagdromenOntwikkelaar en ontwerper, ebi-hime (een van de meest productieve ontwerpers van grafische romans, met games als Bramenhoning En de aardbeien azijn onder hun riem) zorgden er niet alleen voor dat we dubbel werk deden, maar zette ons ook op scherp tijdens A Winter’s Daydream. Hoe graag we onze voorouders ook herinneren, we herinneren ons ze niet helemaal wie welke Road, en we wachtten tot de handrem in een fetisj zou veranderen. Gelukkig kwam de handrem nooit aan de beurt.

In plaats daarvan is Winter Daydream een ​​kleine, sprookjesachtige visuele roman zo puur en onschuldig als impulssneeuw. Het speelt zich ergens tussen Assepoester en terug naar de toekomst af en is net zo pittig als de laatste als het gaat om trick-or-treating tussen families.

Het vertelt het verhaal van Yuu (er is een ronin-diagram), een student die na acht maanden op de universiteit in Tokio terugkeert naar zijn geboorteplaats. Ze hebben zich heel goed aangepast aan de grote stad, want ze hebben een klein gerecht van wrok bij zich om hen te dwingen naar huis te gaan voor het nieuwe jaar.

De gebeurtenissen beginnen thuis, waar mama en papa graag Yuu willen zien, maar zijn jongere zus Otoko is minder enthousiast. Ze koestert een oude wrok en een grote bal van jaloezie dat Yuu de stadsbroer is terwijl ze thuis wordt gelaten en naar meidengroepen op tv kijkt. Ze is kwaadaardig, kiest bij elke gelegenheid een stekelige kant en drukt in het algemeen op alle knoppen van Yuu alsof het een zakrekenmachine is.

Yuu staat te popelen om weg te komen, dus springt hij op een bus om zijn oppas, Umeko, te bezoeken in een klein dorpje ver van de drukte. Ze is een geweldige oude dame die van haar houdt, ook al is hij gereserveerd en zit hij liever een boek te lezen. Als ze ’s avonds tot rust komen, komt er een stermeteoor voorbij en doen ze elk een wens. dichter bij zijn zus willen zijn; Ik wou dat er niets was gezegd. Dan vallen ze in slaap naar bed (hun eigen bedden, shish) en slapen tot de nieuwe dag.

Als ze wakker worden, heeft er een transformatie plaatsgevonden. Omeko – en dat is binnen het eerste uur en op al het marketingmateriaal, dus hopelijk zullen we dit niet voor je verpesten – is een negentienjarige versie van zichzelf geworden. Ze is slechts licht verrast, maar net zo verrast als de meesten van ons. En zo komt er een dag waarop Umeko geniet van haar verjongde jeugd, taart eet, jurken koopt en het heiligdom van haar overleden echtgenoot bezoekt, in de hoop haar gekleed te zien in een flitsende kimono en sportieve looks.

Maar dit verhaal heeft een tragiek en bittere zoetheid, aangezien Umeko ervan overtuigd is dat deze transformatie niet lang zal duren. Zal ze haar man echt zien? Er is een groeiend gevoel dat A Winter’s Daydream een ​​low-end zal hebben.

Dit is minder visuele roman en meer roman. Zelfs als je een langzame lezer bent, ben je in anderhalf uur klaar. Misschien wel het meest verontrustend voor de toekomstige lezer, het is ook zonder keuze. Er is geen enkele vertakking of tussenruimte in A Winter’s Daydream, wat een dealbreaker zal zijn voor degenen onder jullie die echt de knoppen op hun gamepad willen indrukken. Verrassend genoeg is het ook functievrij. Er is geen mogelijkheid om de tekst over te slaan of de tekst te automatiseren (toegegeven, dit wordt minder een probleem wanneer de roman zo lineair is), en er is ook geen opslagfunctie. De autosave is echter behoorlijk behoorlijk, dus je moet erop vertrouwen dat ebi-hime een back-up van je maakt.

Qua verhaal is het aan de gebruikelijke ebi-hime-kwaliteit. Er is geen typfout te bespeuren en alles is perfect vertaald. Het is goed geschreven en stroomt goed, wat ongebruikelijker is dan je zou denken, aangezien je een groot percentage van de visuele romans op Xbox hebt beoordeeld.

Maar dat betekent niet dat winterdagdromen niet treuren. Buiten Omiko zijn de personages een chagrijnige bende. Otoko is net zo irritant als Yuu denkt, altijd aanvallend en zeer materialistisch. Als Yuu wil dat je haar meer leuk vindt, zuchten we bij het vooruitzicht meer tijd met haar door te brengen. Yuu is echter niet veel beter. Hij is een pessimistische, pessimistische kleine jongen, en wanneer zijn grootmoeder Umeko de tijd van haar leven doorbrengt, heeft hij de neiging om hem op te volgen en een beetje te kreunen. Ze is net Assepoester, als Assepoester een cynische beste vriend heeft die het feest steeds weer probeert te bederven.

Hij heeft ook een vreemde (en een beetje gruwelijke, gezien de inleiding) gewoonte om na te denken over de schoonheid van zijn familieleden. Zijn zus is gemeen, maar zij is hij is Echt mooi. Schokkend, vergeet steeds hoe Mooi hoor zij is. Yuu blijft dubbel werk doen, verward over hoe goed de schoonmaak van zijn grootmoeder was. Er was duidelijk iets ingewikkelds en diep onderdrukt in Yuu.

Toen de winterdagdroom na negentig minuten eindigde, knikten we en zeiden: Ja, hij deed zeker wat hij van plan was. Het is een compacte visuele roman die de boog van zijn individuele idee volgt en dan precies eindigt zoals je verwacht dat het eindigt. In het midden zijn er specifiek geen opties, en zijn er twee karakters die liever niet lastig gevallen worden. Uiteindelijk is Winterdagdromen onschadelijk, kort en niet-reactief, en – net als dagdromen – zullen we het volgende week rond deze tijd helemaal vergeten.

Je kunt Winter Daydream kopen bij: Xbox-winkel