Alan Wake geremasterde grafische vergelijking – Xbox Series X vs Xbox 360

Alan Wake Remastered komt 11 jaar na de eerste release van de Xbox 360. Niet langer beperkt door de technische beperkingen van zijn tijd, is Remedy transformerend. Sommige technische veranderingen zullen niet iedereen bevallen, maar dat is altijd het geval bij grootschalige verbouwingen. Je kunt niet iedereen tevreden stellen, maar je kunt ook niet uitsluiten hoeveel werk er in Alan Wake Remastered is gepompt.

Als u een Google Drive-map in PNG- en gesplitst schermvergelijkingen op volledige grootte wilt bekijken, Klik hier.

Basisweergave-instelling

De originele Xbox 360-versie van Alan Wake werd geïntroduceerd in 960 x 544 met 4x MSAA, een noodzakelijk compromis om zijn visuele voordeel ten opzichte van de oude console te passen. De beeldkwaliteit is merkbaar troebel op moderne 4K-monitoren en ziet er bijna soepel uit. Volgens Remedy wordt de Series X-versie aangeboden op 1440p met dezelfde 4X MSAA-kaart.

Dit is een 7x boost ten opzichte van het oorspronkelijke aantal pixels, samen met een verdubbeling van de beoogde framesnelheid. Dit wordt gecombineerd met het opnieuw opbouwen om 4K-uitvoer te bereiken. Omdat het beeld niet de scherpe helderheid heeft die hoort bij originele 4K-beelden, wegen de beweringen van Remedy zwaar. Dat wil niet zeggen dat Alan Wake Remastered zacht is – verre van dat. Dat gezegd hebbende, is het verrassend dat native 4K niet kan worden bereikt in een geremasterde Xbox 360-game, zelfs als het 60 fps is.

head to head vergelijking

Hoewel Remedy een reeks visuele verbeteringen heeft doorgevoerd, waaronder verbeterde verlichting, visuele effecten en texturen, hoe vertaalt zich dat naar de eindgebruikerservaring? Al deze verbeteringen noemen is één ding. Het is iets anders dat deze verbeteringen een tastbare impact hebben op de visuele getrouwheid van de game.

Verrassend genoeg krijgen de texturen een merkbare bult over de hele linie. Of het nu gaat om een ​​nietjesstof zoals Alan’s jackstiksels of willekeurige jacks waar je nooit iets mee zult doen, het artwork verandert drastisch ten goede. De aandacht voor toevallige details strekt zich uit tot de geometrische details, inclusief de meer ingewikkelde rotsformaties. De behandeling ging zelfs in op het vergroten van het aantal polygonen op de zijspiegel van een auto in een cinematografie die vaak wordt verduisterd door scherptediepte.

Hair Rendering biedt nog een enorme verbetering. Bij onderzoek van Alice’s haar blijkt het veelhoekiger te zijn dan ze zich herinnert – bijna kleiachtig in de bult. Aan de andere kant lijkt de mod meer in lijn met wat je zou verwachten van een middelmatige moderne titel. Het maakt geen gebruik van de modernste haarweergave, maar het is een generatiesprong ten opzichte van de oorspronkelijke implementatie.

Wat herverbetering betreft, bieden maar weinigen de soorten grootschalige verbeteringen aan de activa die hier worden getoond zonder de bedoeling van het originele kunstwerk te verraden. De omgevingen zijn ook gevuld met episodische details. Zowel de buiten- als binnenscènes zijn voorzien van extra’s voor een completere opstelling. De hoofdtafel is bijvoorbeeld bedekt met extra kruidenflessen, keukengerei en een servetdispenser. Er is zelfs een extra sticker in de eetkamer en spelers kunnen niet bij het extra bevestigingsmateriaal in de keuken komen. Deze integraties gaan zo naadloos op in de ervaring dat het je vergeven zal worden dat je niet wist dat ze er niet in het origineel waren – het echte kenmerk van een heerlijke remaster.

Niet elke heidense zet slaagt echter. Remedy maakte van de gelegenheid gebruik om het model van Alan Wake te transformeren om meer op een live-action acteur te lijken. De beslissing is logisch, maar het eindresultaat laat te wensen over.

Een andere technische wijziging die wellicht meer controversieel is, betreft de toepassing van mist. Op technisch niveau zijn de volumetrische schalen van de Remaster zeer nauwkeurig, maar ze zijn ook minder rechtlijnig. In de meeste gevallen is het een win-winsituatie om de effecten met hoge resolutie te laten werken. Lopend langs het bos heeft de originele, donkere en wazige mist een sterkere indruk op de sfeer van het spel.

Mist is natuurlijk maar een stukje van de puzzel met de sfeer van Alan Wake. Verlichting speelt ook een grote rol. In dit opzicht is Alan Wake Remastered een doorslaand succes geweest. Schaduwen hebben een merkbaar hogere resolutie over het hele canvas, vooral dynamische schaduwen. De originele versie lijkt ook een occlusie-instelling van de schermruimte van lage kwaliteit te gebruiken.

Sommige objecten registreerden nauwelijks schaduwplekken, terwijl in andere scènes de meer voor de hand liggende schaduw in de omgeving veel harder was dan zou moeten. Naast schaduwen met een lage resolutie blijft omgevingsverlichting een van de meer geavanceerde aspecten van een originele presentatie. De transformator verwerkt dit met betere schaduwen en een meer verfijnde SSAO-implementatie die objecten een meer samenhangend uiterlijk geeft. Arcering wordt ook toegevoegd aan objecten die helemaal niet zijn gemarkeerd. Scèneverlichting is over het algemeen natuurlijker en realistischer en speelt in op de kwaliteit van de ervaring die Alan Wake wil bereiken.

Sommige spelers zullen niet blij zijn met de weinige technische wijzigingen die zijn aangebracht. Ondanks deze aanpassingen is Alan Wake Remastered een van de meest indrukwekkende remasterinspanningen in jaren. De verwerking overschrijdt de verwachte hoogte en breedte van de originelen en vult de scènes met extra geometrie die eruitziet alsof deze er altijd al is geweest. Deze gewijzigde versie is de erfenis van zijn titel waardig.