Monster Train is het beste kaartspel van 2020! Wilt u meer onderscheidingen? We zullen onze updaten GOTY 2020-hub met nieuwe prijzen en persoonlijke keuzes in december.
Wes Fenlon: Het is onmogelijk om Monster Train te spelen zonder dat Ozzy Osbourne Crazy Train in je hoofd zingt. En eerlijk gezegd, dat is precies hoe het zou moeten zijn, omdat het is een gekke trein. Mijn favoriete ding over deze deckbuilder is zijn wilde samenstelling van facties, die ik kan samenvoegen tot onwaarschijnlijke bondgenoten. De Awoken, bijvoorbeeld, zijn potige plantenjongens die ik gebruik als verdedigers van de frontlinie om schade op te vangen voor eenheden die ik achter hen plaats. Maar afhankelijk van de factie waarmee ik ze koppel, verandert die strategie totaal.
Met de Stygian Guard ga ik soms all-in op Spell Weakness, waarbij ik nietige goochelaars gebruik om een multiplicatieve debuff op vijanden te stapelen en ze vervolgens een keer te schieten. Maar de Stygians hebben ook een hele reeks andere krijgers die elke keer dat je een spreuk speelt sterker worden, waardoor ze met de rechterhand van goedkope kaarten in dodelijke directe schade-dealers veranderen.
Het is luchtiger dan Slay the Spire. Je zou zelfs, op een heel on-roguelike manier, je allereerste run kunnen winnen. Maar het blijft nieuwe uitdagingen aangaan, en na een paar uur wordt duidelijk dat de gemakkelijkere start gewoon de manier was van Monster Train om er zeker van te zijn dat het stevig vastzit voordat je erin wordt gehaald. De trein naar het einde van de rails brengen is dat niet je uiteindelijke doel – de echte beloning is het bouwen van een geweldige factiecombinatie die onverslaanbaar aanvoelt, en vervolgens het vinden van een enkele kaart of relikwie om een nog betere combo te bouwen. Dat is wanneer dingen echt ontsporen. Ay ay ay.
Robin Valentijn: Ik heb Monster Train in het verleden beschreven als een spel voor mensen die al 200 uur in Slay the Spire hebben gestoken, hoewel dat misschien een beetje liefdeloos is. Het loopt absoluut in de schaduw van dat spel – en over het algemeen is Slay the Spire de meer gefocuste en fijn afgestemde ervaring. Maar de relatieve rommeligheid van Monster Train is zijn kracht.
Het combineert de belangrijkste tactische dekopbouw van zijn inspiratie met een soort uitbundige chaos die nooit stopt met escaleren tijdens een run. Je selectie zit altijd vol met belachelijke krachten en vaardigheden, en met overweldigende kansen tegen je, wordt je actief aangemoedigd om effecten samen te voegen in combinaties die in elk ander spel volkomen gebroken zouden zijn.
De koude efficiëntie van Slay the Spire is een geweldige uitdaging die ervoor zorgt dat ik keer op keer terugkom – maar Monster Train is een vrolijke explosie van illegaal vuurwerk die de adrenaline nooit lang genoeg laat zakken om je te vervelen. Als iemand die heeft 200 uur in Slay the Spire gestopt, het is een briljante verandering van tempo.
Evan Lahti: Illegaal vuurwerk! Dat is het precies, Robin. Slay the Spire is zen en geduld; Monster Train is een speelgoedkist, het gevoel je favoriete actiefiguren op een rij te zetten en ze samen te stampen tegen de slechteriken. Slechteriken die in dit geval echte engelen uit de hemel zijn. Maar geloof me, ze zijn slecht. Je zult deze jongens haten.
Monster Train speelt veel meer als een bordspel dan de meeste zogenaamde digitale kaartspellen, denk ik, en een van de grootste aantrekkingskracht is de slimme structuur van het bord, de trein. Er zijn drie kamers (een vierde, als je het kwetsbare hart van de trein bovenaan meetelt), en elk monster dat je op een van deze rijstroken speelt, verslindt kamercapaciteit, een waardevol goed dat kan worden gekweekt of verkleind, en dat heeft invloed welke monsters je aan elkaar kunt koppelen. Vijanden komen onderaan binnen, stromen vervolgens naar boven en passeren elke laag. Dus je bouwt in wezen een engelenfiltratiesysteem.
Dit bordformaat dwingt je om goed (maar niet pijnlijk) na te denken over de chronologische stroom van vijanden, waarbij je een netelige Animus wilt stoppen die schade aan de achterlijn slingert, of een bepaalde statuseffect-inducerende verdediger neer wilt gooien om vijanden te debuffen . En zoals Wes al zei, de gemengde, tweekleurige decks doen me denken aan de synergie van Magic: The Gathering. Je moet nadenken over hoe bepaalde kleuren elkaar ondersteunen, wat mooi aansluit bij het thema van de demonen van de hel die samenwerken om uit ballingschap te ontsnappen.
“Tv-goeroe. Bekroonde student. Webliefhebber. Slechte reisnerd. Beeraholic.”