Sinds 1 juni zijn het aantal gevallen per dag verveelvoudigd – van 8.100 tot meer dan 32.000 – terwijl het totale aantal doden is gestegen van 5.600 naar ongeveer 25.000. Er wordt beweerd dat het aantal gevallen per miljoen mensen in India relatief laag is, evenals het sterftecijfer of de sterfgevallen per miljoen mensen.
De afsluiting van 1,35 miljard mensen is het onderwerp geweest van concurrerende hypothesen. Wat bekend is, is dat het de economie plat heeft gemaakt – in juni voorspelde het IMF dat het Indiase BBP zou krimpen
4,5% in 2020, terwijl ratingbureau ICRA een
contractie van 9,5% – en luidde de diepste recessie in 60 jaar in. De menselijke kosten, versterkt door afbeeldingen van
miljoenen migranten gedwongen om naar huis terug te keren na het verliezen van hun baan, ontrafelt nog steeds.
Lockdown-uitdagingen
Lockdowns stellen regeringen zeker in staat om de orde in de samenleving te bewaren en, nog belangrijker, ambtenaren in staat te stellen de tracerings- en behandelingscapaciteit te testen. Maar het lijdt geen twijfel dat India het moeilijk heeft gehad.
Maharashtra, Tamil Nadu en Delhi, drie van de meer welvarende staten, zijn goed voor meer dan de helft van het aantal zaken. De
herhaalde lockdowns geef in industriële hubs zoals Thane en Pune – om nog maar te zwijgen over de schaarste aan ziekenhuisbedden – een indicatie van wat er elders zou kunnen gebeuren. De vele tragedies die veroorzaakt worden door hiaten in de gezondheidszorg worden gesymboliseerd door het overlijden van een 30-jarige zwangere vrouw
Neelam Kumari Gautam nadat ze de behandeling in acht ziekenhuizen in Delhi werd geweigerd.
Het beheersen van de gevolgen van een pandemie zou altijd een uitdaging blijven. Maar wat er moet gebeuren, wordt achtervolgd door de omvang van wat niet is gedaan. De kwetsbaarheid wordt verergerd door de comorbiditeit van slecht bestuur en verwaarlozing van zeven decennia. De Indiase staat heeft moeite om te voorzien in wat econoom en filosoof Adam Smith omschreef als de meest elementaire verplichtingen: water, gezondheid, onderwijs, macht en veiligheid.
Investering ontbreekt
Het gebrek aan gezondheidszorg in India werd voor het eerst vastgesteld in 1857, in een enquête die werd aangespoord door een iconische sponsor, Florence Nightingale. Anderhalve eeuw later is India in het gezelschap van landen met een laag inkomen uit de Sub-Sahara op de
Toegang tot gezondheidszorg en kwaliteitsindex – achterblijvende buurlanden Myanmar, Sri Lanka, Bhutan en Bangladesh.
Gezondheidszorg is afhankelijk van investeringen in staatscapaciteit. Comités en commissies hebben er al decennia op aangedrongen de uitgaven voor gezondheid op te trekken tot tussen 4% en 6% van het BBP – maar het bleef op
minder dan 1%.
De kwaliteit van de gezondheidszorg hangt ook af van het beleid dat van invloed is op het leven en leven – van lucht en water. ‘Handen wassen’, zeggen artsen en gezondheidsfunctionarissen. Maar alleen in 2019
een op de vijf Indiase huishoudens hadden leidingwater in hun huizen. Elk tweede huis is afhankelijk van water uit putten, onbeschermde waterlichamen of tankwater – 70% van het water is vervuild, met India als 120 van de 122 landen in de waterkwaliteitsindex. Longontsteking en diarree doden ook jaarlijks meer dan 1,3 miljoen kinderen.
Levensverwachting bij de geboorte is hoger in Nepal, Bangladesh, Bhutan en Sri Lanka. Uit opeenvolgende onderzoeken, waaraan overheidsinstellingen hebben deelgenomen, blijkt
slechte luchtkwaliteit doodt elk jaar meer dan een miljoen.
Onderwijs doet er ook toe. Zo zijn de staatsscholen waar miljoenen studenten in het afgelopen decennium zijn afgestudeerd zonder rudimentaire vaardigheden op het gebied van lezen en rekenen. In 2016 werd Tharman Shanmugaratnam, toen vice-premier van Singapore, uitgenodigd door de regering van India,
vertelde het publiek van beleidsmakers: “Scholen vormen de grootste crisis in India vandaag en dat is al heel lang. Scholen zijn de grootste kloof tussen India en Oost-Azië.”
Zeventig jaar na de onafhankelijkheid slaagde India er uiteindelijk in om in 2019 al zijn dorpen van stroom te voorzien. Toch is de kwaliteit van de voorziening een andere zaak. Behalve Mumbai, kan geen enkele stad in India bogen op 24/7 aanbod en moeten huishoudens en bedrijven in het hele land afhankelijk zijn van omvormers.
Gated republieken
Steeds meer Indiërs doen afstand van hoop, kiezen ervoor om zich af te scheiden van gesloten republieken en te investeren in betaalde privé-oplossingen.
Indianen betalen voor
meer dan 60% van de kosten van gezondheidszorg van hun spaargeld – sommigen lenen en landen zelfs in armoede. Er zijn ook meer ouders
kiezen voor privéscholen, met bijna 40% van de studenten die zijn ingeschreven voor niet-openbaar onderwijs. Watertankers, luchtreinigers en omvormers zijn andere alomtegenwoordige levensbehoeften.
Data schetst een vernietigend beeld van governance waar het er het meest toe doet. India zit gevangen tussen bevolkingsdichtheid en armoede en een tekort aan investeringen.
Opeenvolgende regimes hebben hun toevlucht gezocht in de verspreiding van gezag tussen federale en deelstaatregeringen en zijn de verantwoording ontlopen. Dit is mogelijk gemaakt door de aard van het openbare discours, dat eerder geklonken is door emotie en retoriek dan door reflectie op de werkelijkheid.
Geïnformeerde keuzes helpen – bij het bestrijden van pandemieën en bij het verbeteren van de kwaliteit van leven. De Indiase kiezers moeten de aandacht voor het verlenen van diensten belonen en de verwaarlozing ervan bestraffen.
