Met deze snelheid zeiden de ingenieurs dat je de volledige Netflix-bibliotheek in minder dan een seconde kon downloaden.
In mei schreven we over hoe Australische ingenieurs erin slaagden om 44,2 terabit per seconde aan gegevens over een glasvezelkabel te verzenden. Het was de snelste gegevensoverdracht tot nu toe. Maar records zijn er om te breken, volgens het werk van onderzoekers van University College London. Met nieuwe methoden haalden ze een internetsnelheid van maar liefst 178 Tb / s, ofwel 1.780.000 Gb / s. Dat zou genoeg zijn om alle films en series op Netflix in minder dan een seconde te downloaden.
Lees ook: Datatransmissie van 44,2 terabit / seconde bereikt
Snel, sneller, snelst
Nog indrukwekkender, schrijven de onderzoekers, is dat het met deze snelheid minder dan een uur duurt om ’s werelds eerste foto van een zwart gat te downloaden. Het was op zijn zachtst gezegd gigantisch: de gegevens ervoor waren zo groot dat er een halve ton harde schijven en een vliegtuig voor nodig was om ze te vervoeren.
Het moge duidelijk zijn, maar de internetsnelheid van onze gewone consument komt daar niet eens in de buurt. Een van de hoogste snelheden is die van Google Fiber, dat is 1 gigabit per seconde (Gb / s) klok. Het American Energy Sciences Network kan zelfs 400 Gb / s halen, maar dergelijke snelheden zijn voorbehouden aan organisaties als NASA.
Meer ruimte’
Om deze snelheden te halen, creëerden de ingenieurs als het ware meer ‘ruimte’ voor informatie die zich door de bestaande glasvezelkabelinfrastructuur kon verplaatsen. De meeste van deze vezels hebben een bandbreedte – de maat voor de capaciteit van een internetverbinding – tot 4,5 terahertz (THz), met pieken van 9 THz. Het team wist dat te verhogen tot 16,8 THz.
Het team combineerde verschillende versterkingstechnieken om het signaal over deze hogere bandbreedte te ‘duwen’. Ze verhoogden de snelheid met nieuwe, zogenaamde Geometrisch ontwerp (GS) sterrenbeelden. Dit zijn patronen van signaalcombinaties die de golflengten (lees: hun fase, helderheid en polarisatie) aanpassen zodat er meer informatie in het licht komt dat door de glasvezelkabels gaat – zonder dat de golflengten elkaar storen.
Omdat het systeem gebruikmaakt van de huidige infrastructuur, zou het in de toekomst op grotere schaal kunnen worden uitgerold, aldus de onderzoekers. Met andere woorden: het vervangen van kilometers en kilometers glasvezelkabels is niet nodig voor de implementatie van het supersnelle internet. De versterkers moeten worden geüpgraded, vervangen of geïnstalleerd. Toch een monsterjob.
Bronnen: IEEE Photonics Technology Letters, Universiteits Hogeschool Londen, Nieuwe Atlas
“Valt vaak neer. Subtiel charmante tv-liefhebber. Toegewijde internetfan. Muziekbeoefenaar.”