Harold Heilbot | Recensie – XboxEra

Dit is Harold Halibut, een fantastisch spel dat het verdient om als ware kunst te worden geclassificeerd, en waaraan meer dan tien jaar hard gewerkt is om het te maken. Hij maakte de Slow Bros. Elk personage, elke textuur en elk oppervlak dat je zult zien tijdens de 12-15 uur speeltijd aan boord van het generatieschip “The Fedora” is nauwgezet en zorgvuldig vervaardigd.

Uit angst dat de planeet ten dode opgeschreven was, verliet Fedora's schip de aarde, op weg naar de sterren in de hoop op een beter leven elders. Helaas trokken intense zwaartekrachten het schip naar de koude diepten van een buitenaardse oceaanwereld, en sindsdien zit Fedora's schip daar vast.

Een visverhaal

Omdat het een erg verhalend spel is, ben ik voorzichtig om spoilers van echte betekenis te vermijden, dus ik denk dat je deze recensie kunt lezen zonder dat je je echt zorgen hoeft te maken dat ik de komende reis zal bederven. Het marketingmateriaal van het spel heeft echter al een sterke hint gegeven, zo niet ronduit bedorven, op een van de eerste echte onthullingen, die draait om een ​​vraag die ik in eerste instantie stelde toen ik voor het eerst begon te spelen: zijn de Fedora's alleen in deze diepe, donkere oceaan?

Het helemaal niet beantwoorden of erkennen lijkt zinloos als de hoofdkunst voor het spel en de verschillende trailers die tot nu toe zijn uitgebracht dienen als een soort onthulling voor het spel, dus het enige dat ik wil zeggen is dat Harold, naarmate het verhaal zich ontvouwt, zeker te maken zal krijgen meer dan hij had verwacht. Het is diepblauw geschilderd.

Harold is een interessant personage, en zeker niet je standaard hoofdpersoon. Hij is onhandig en wordt regelmatig genegeerd, terwijl andere personages hem vaak onderbreken en over hem heen praten. We ontmoeten hem eerst in problemen met de lokale autoriteiten omdat hij niet het juiste soort kaartje heeft gekregen voor Fedora's “All-Water” buizensysteem (uiteraard beheerd door de mysterieuze All-Water Corporation).

Fedora

Fedora is een fascinerende en labyrintische plek om in te verdwalen, een systeem van pijpen dat naar allerlei interessante plekken leidt; Het laboratoriumgedeelte, waar Harold verblijft, staat onder toezicht van de laconieke en ongeduldige Dr. Mario. Dan is er Agora Arcades (het belangrijkste activiteitengebied van Fedora), met een scala aan winkels; Een bar, een winkel voor wintersportartikelen en een podium voor geïmproviseerde interpretatieve dansen, waarbij de gamedirecteur verkleed is als mimespeler, niet minder.

Het is een heerlijke plek om te verkennen, en als ik het op mijn OLED-apparaat speel, is het vaak adembenemend om naar te kijken, zij het op een onconventionele manier. Harold Halibut belichaamt niet op de gebruikelijke manier realisme of geavanceerde grafische technologie, maar ik daag je uit een spel te vinden dat er precies zo uitziet. WAAR Zoals deze. De moeite die het Slow Bros-team in de game heeft gestoken, heeft zijn vruchten afgeworpen, en oh mijn god, het aantal screenshots dat ik heb gemaakt gedurende de 15 uur die ik met de game heb doorgebracht, is ongelooflijk.

De gameplay zelf in Harold Halibut is eenvoudig en, helaas in sommige opzichten, bijna zo Ook eenvoudig. Als je als Harold speelt, dwaal je door het huis en voltooi verschillende taken, zoals apporteren, dragen en vooral: een gesprek voeren. Het gesprek is Alles in Harold Halibut, en gedragen door een geweldige stemmencast van wonderbaarlijk eigenzinnige karakters, met allerlei eigen achtergrondverhalen en verhalen. Het grootste probleem dat ik had tijdens mijn gebruik van Fedora was dat het extreem lang duurde om op gang te komen, en de aard van Harolds dagelijkse heen en weer geslinger betekende dat ik, net als Harold zelf, me begon af te vragen wat het doel ervan was. Eentonigheid kan voor iedereen, en voor velen, de boventoon voeren.

Harold houdt zijn berichten, informatie en belangrijke “to do”-lijsten bij in zijn persoonlijke digitale assistent, die op elk moment toegankelijk is. Iedereen in Fedora leek Harold als een schoothondje te behandelen, en hij werd van het kastje naar de muur geduwd voor allerlei taken: graffiti opruimen, monsters halen, anderen om hulp vragen. Deze persoonlijke digitale assistent zal worden gevuld met allerlei soorten berichten, taken en, op een leuke manier, Harolds tekeningen van de verschillende mensen met wie hij dagelijks omgaat.

Verhalende thema's

Door de verschillende gesprekken die je voert met je mede-Fedoraanse bewoners, pel je geleidelijk de lagen rond de centrale plot van het spel af – namelijk ontsnappen uit de klauwen van deze diepe oceaan – maar meer weggeven dan dat zou hetzelfde zijn als dingen bederven. . Hoe dan ook, een gesprek is de enige echte manier om vooruitgang te boeken, waarbij bepaalde momenten worden afgewisseld met simpelweg naar bed gaan, en het All-Water-systeem handig wordt uitgeschakeld op het juiste moment. Er zijn niet veel puzzels om op te lossen, of enige echte variatie in gameplay voor het grootste deel van het spel.

Er zijn af en toe momenten waarop het spel echt creatief wordt – op een gegeven moment moet je een opslagruimte leegmaken, en ik moet toegeven dat ik me steeds meer begon te vervelen terwijl ik steeds weer pakjes naar Harolds slaapkamer bracht. Kijk eens aan – het spel presenteerde plotseling de kamer van Harold in portret, waar je pakketten in bijna Tetris-stijl liet vallen. Dit soort momenten zijn hilarisch en slim, en als er één ding is dat Harold Halibut nodig heeft, dan is het meer ervan (het is de moeite waard om te zeggen dat Harold Halibut in de latere hoofdstukken van het spel echt zijn best doet op het gebied van variatie – dingen worden duidelijk vreemd).

Harold Halibut is een spel met twee helften; De eerste is een verbluffende prestatie op het gebied van kunst en design, met enkele van de meest weelderige, unieke en verbluffende beelden in gaming sinds Cuphead. Het is moeilijk om de tweede helft te definiëren – die is er veel Van herhaling en een ernstig gebrek aan snelheid. De game is opzettelijk kronkelend, vol gesprekken en drukke actie, terwijl er bredere verhaallijnen in worden getrokken, en een groot deel van mij vindt dat enkele uren van de vroege game op de vloer van de montagekamer hadden moeten blijven liggen. Hoe dan ook, het is een verbazingwekkend unieke visie en uitgangspunt, volkomen uniek, en daarom ben ik er dol op.

Een kwestie van standpunt

Of je zult genieten van je tijd met Harold Halibut en de verschillende Fedorans die je zult ontmoeten, hangt echt af van wat voor soort persoon en gamer je bent – als je houdt van diepgaande verhalende games waarin de nadruk meer ligt op het verhaal en het gevoel van plaats, met een heel eenvoudige gameplay-loop, je past er perfect in – ik vermoed dat je zult genieten van de tijd die je aan je Fedora besteedt.

Als je meer actie en puzzels had verwacht, zou je dit spel misschien kunnen verlaten als je klaar bent met staren naar hoe mooi het is. Mijn advies? Doe het rustig aan en geniet van elk moment met deze vreemde en excentrieke groep personages. Games als Harold Halibut komen niet zo vaak voor.