Een videogame gemaakt van bakstenen, klei en doorzettingsvermogen

Een handgemaakte videogame lijkt een oxymoron, zoals een rockopera of een tv-film. Maar in zeldzame gevallen kiezen ontwerpers ervoor om hun interactieve werelden niet uit pixels en polygonen te bouwen, maar uit fysieke materialen zoals karton en klei.

Voor zijn angstaanjagende puzzelspel uit 2013, The Swapper, beeldhouwde Olli Harjula sets en personages uit plasticine en digitaliseerde ze vervolgens met behulp van een techniek die fotogrammetrie wordt genoemd. “Mensen zeiden vaak: ‘Wauw, waarom heb je voor deze zeer omslachtige en ingewikkelde manier gekozen om dingen te maken?’” zei Harjula.

In feite was het een praktische beslissing: Harjula had geen idee hoe hij 3D-modellen moest programmeren, dus het werken met echte objecten leek een gemakkelijker beginpunt voor het ontwerpen van videogames. Hetzelfde geldt voor Slow Bros., de in Keulen, Duitsland gevestigde studio achter Harold Halibut, die dinsdag uitkomt voor pc, PlayStation en Xbox.

Veertien jaar geleden, net van de filmschool, kwam Onat Hakimoglu op het idee voor een spel over een ongelukkige conciërge die vastzat in een onderzeese stad op een buitenaardse planeet nadat zijn voorouders een ramp op aarde waren ontvlucht. De scènes die hij zich voorstelde waren visueel ambitieus, maar hij had geen ervaring met het digitaal bouwen van dingen. Dus kozen hij en zijn vrienden ervoor om te werken aan de vaardigheden die ze niet hadden (programmeren, 3D-modelleren) ten gunste van de vaardigheden die ze wel hadden (timmerwerk, beeldhouwen, verlichting, modeontwerp).

Hakimoğlu, de manager en ontwerper van Harold Halibut, rekruteerde snel Uli Tillman, die de art director en poppenmaker van het spel werd. Tillman ging naar de Rhode Island School of Design, waar zijn professoren de nadruk legden op het met de hand maken van dingen, “en dan is het aan de studenten om het digitale gedeelte zelf uit te zoeken.”

Op een schaal van 10 op 1 creëerden de ontwerpers van het spel bijna alles wat spelers op het scherm zien, inclusief figuren van klei en schattige miniatuurkostuums genaaid van echt textiel.

Ze bouwden verschillende muren van echte kleine stenen, bij elkaar gehouden met echte mortel. Door de weersomstandigheden lieten ze hem soms in de regen staan, lieten ze hem wekenlang stof verzamelen of versnelden ze de roest met een speciale spray. Een tijdlang raakte Tillmann gefascineerd door 19e-eeuwse kunstmarmertechnieken, waarmee hij trompe-l'oeil-oppervlakken creëerde met een mengsel van gips, pigment en botlijm.

In eerste instantie dacht Slow Bros…. Ze zullen Harold Halibut animeren met behulp van traditionele stop-motiontechnieken. Maar de studio was niet blij met het prototype en ging op een testvlucht. Uiteindelijk kwamen de ontwerpers met een nieuwe oplossing: ze maakten gedetailleerde 3D-scans van de handgemaakte poppen, rekwisieten en decorstukken voordat ze deze in de Unity-videogame-engine importeerden en motion capture gebruikten om de personages tot leven te brengen.

Er zijn maar weinig game-ontwikkelaars die deze hybride route hebben gevolgd. “Het is heel ongelooflijk”, zei Jacob Dvorsky, oprichter van Amanita Design, wiens volgende game ik speelde. Fonopolis Het wordt digitaal geanimeerd door middel van papieren scans en met de hand getekend karton. “Er is dus een enthousiaste, gepassioneerde en lichtjes gekke ontwikkelaar nodig.”

Ondanks wat velen denken, zegt Hakimoglu, is de handgemaakte stijl niet de reden dat het Harold Halibut meer dan tien jaar kostte om te produceren. Het zijn de financiën die hen hebben afgeremd.

Maar zelfs dat had zijn voordelen. Met weinig geld maar veel tijd ging het team voor de lol aan de slag met creatieve puzzels, waarbij wateranimaties helemaal opnieuw werden gemaakt in plaats van kant-en-klare materialen te importeren.

Narratief gezien werd Slow Bros geïnspireerd door een soort game die bekend staat als loopsimulators, zoals Dear Esther en Firewatch, waarvan de interactiviteit minder gaat over gameplay en meer over het volgen van het verhaal door verkenning van de omgeving. Maar het referentiekader van de studio was niet gericht op videogames; Tillman wees op inspiratiebronnen als Archigram en Ant Farm, twee avant-gardistische architectuurgroepen.

Harold Halibut zit vol kleine details en omwegen. Als je ervoor kiest om in de pauzeruimte naar een kleine tv te kijken, kun je een surrealistische serie van acht minuten in het Turks bekijken zonder ondertitels, geschreven door de ontwikkelaars, opgebouwd uit klei en helemaal opnieuw geanimeerd.

De game, inclusief de telenovela, wordt volledig ingesproken door een grote cast. Maar toen ik Slow Bros. Motion Capture Om de fysieke prestaties van de kleipoppen in kaart te brengen, speelde Hekimoglu elk personage zelf – een indrukwekkend acteerwerk gezien de verscheidenheid aan personages in het spel. Hierdoor hoefde hij de acteurs niet uit te leggen hoe ze moesten bewegen en waar ze moesten kijken zonder het voordeel van levensgrote decors als referentiepunt. “De hele wedstrijd zit in mijn gedachten”, voegde hij eraan toe.

De handgemaakte kwaliteit van Harold Halibut past bij het verhaal en de ideeën van Harold Halibut. In de pogingen van de personages om te ontsnappen aan de planeet waarop ze vastzitten, proberen ze een oplossing te bouwen met behulp van de materialen die ze bij de hand hebben, net als de ontwerpers van het spel. De opzettelijk onvolmaakte esthetiek resoneert ook met Harold Halibuts visie op toekomstige technologie: ondanks de constante hype van technologiebedrijven is de apparatuur die de personages produceren vaak onbetrouwbaar of teleurstellend.

“Games willen je meestal tot held maken”, zei Hakimoglu. “We hielden van het idee van dingen die niet werken, dingen die mislukken en misschien je doelen niet bereiken.”