PlayStation 5-game Godfall is gewoon een glanzende lege doos | Spellen

Er komen nieuwe consoles uit, met mooie nieuwe grafische technologie die superrealistische reflecties op oppervlakken laat zien? Ha, dachten ze ongetwijfeld bij de Californische studio Counterplay Games, zouden we dan niet zomaar een game maken waarin letterlijk alles – van het pantser en de wapens van de hoofdpersoon en zijn vijanden tot de rijkelijk verspreide sets van goud – schittert? Met het gevechtsspel voor de derde persoon Godfall alles werd in een hoge glans gezet dankzij de ray tracing-mogelijkheden van de PlayStation 5, zo helder dat het je bijna verblindt.

Het draait Godfall de tweede PS5-lanceringsgame – daarna Spider-Man: Miles Morales – dat doet recht aan dat onderdeel in de videochip van de console. Maar zulke blitse nieuwe graphics alleen maken het spel natuurlijk niet: als speler moet je ook zin hebben om te blijven kijken wat er achter de volgende bocht zit. En wat dat betreft Godfall vrij snel om fout te zijn.

Het is absoluut niet het ontwerp of de constructie van het spel. De gevechten, waarbij je grote hordes tegenstanders afsnijdt tijdens trips met slagwapens, voelen erg prettig aan en de timing van de animaties is uitstekend. Er is ook weinig te zeggen over de rollenspelelementen die onder de actie liggen, waarbij je constant de wapens, bepantsering en vaardigheden van je hoofdpersonage moet bijwerken om klaar te zijn voor steeds sterkere tegenstanders. Iedereen die van dat onhandige werk houdt, kan het moeilijk vinden Godfall, dat op een epische manier dieper ingaat op het upgradesysteem. Het systeem draait, naast de gebruikelijke componenten, op ‘Valorplates’: stalen emblemen voor je bepantsering, die kunnen worden aangepast aan de aard van de strijd die je voert.

Over dat alles valt weinig te zeggen: Godfall is, in al zijn componenten, een solide spel. Maar tegelijkertijd is het ook een ellendig repetitieve titel, waarin je vooral door gangen loopt en tegenstanders in stukken hakt. Je hebt ook constant het gevoel dat je het spel eerder hebt gespeeld.

Het dunne fantasieverhaal waarop Godfall biedt hier ook geen extra dimensie aan: je speelt een ridder die de kwaadaardige goddelijke heerser Macros van de fantasiewereld Aperion moet omverwerpen. Dat is echt niet ambitieus genoeg voor een game die zichzelf een actie-RPG wil noemen. De game is ook gebaseerd op visuele motieven van dertien in een dozijn, die je eerder in tientallen andere games hebt gezien, alleen met een extra laagje glans. Dat overigens voor zo ongeveer alles Godfall is van toepassing. Je schuifelt een beetje Lotsbestemming, Monster Jager, Donkere zielen in God van de oorlog samen, en je hebt een spel? Zo werkt het niet!