Zeggen De Kickstarter-campagne van Eiyuden Chronicle succesvol is geweest, zou een understatement zijn. Eiyuden presenteert zichzelf als een spirituele opvolger van Konami’s veelgeprezen JRPG-serie Suikoden, door de oorspronkelijke regisseur Yoshitaka Murayama te herenigen met verschillende belangrijke ontwikkelaars. Gelanceerd met een financieringsdoel van iets meer dan $ 500.000, heeft het nu $ 4,57 miljoen aan financiering afgerond, waarbij het al zijn grote doelen heeft bereikt.
Het is vergeleken met de spirituele opvolger van Castlevania, Bloodstained: Ritual Of The Night, Kickstarted door ex-Konami-producer Koji “IGA” Igarashi, die heeft steun verleend naar Eiyuden. Suikoden was echter nooit zo populair als Castlevania, maar het heeft een toegewijde fanbase. Wat trekt zelfs nu de passie van Suikoden-fans? Het is simpelweg uniek in zijn soort.
Suikoden liet zich inspireren door de 14e-eeuwse Chinese roman Shui Hu Zhuan of Water Margin, een verhaal over onderdrukking, verraad en sociale onrust tijdens de Song-dynastie, waarin een groep van 108 bandieten met succes het leger van keizer Huizong versloeg bij Liangshan Marsh. Door officiële amnestie verleend door de keizer, worden ze uiteindelijk officieel erkend. De Suikoden-spellen lenen veel van deze concepten, die elk een strijd voor vrijheid in een onrechtvaardige wereld beschrijven.
Veel van Suikoden’s machtsstrijd worden ingegeven door The 27 True Runes, goddelijke artefacten die aspecten van het bestaan vertegenwoordigen. Van basiselementen zoals wind en vuur tot het concept van straf zelf, True Runes verlenen hun wieler enorme kracht. Het is niet verwonderlijk dat deze macht tot oorlogen leidt om hun controle.
In de eerste Suikoden speelde je een rekruut voor het keizerlijke leger van het Scarlet Moon Empire en de zoon van een gewaardeerde generaal. Nadat je de diepten van de corruptie van het Scarlet Moon Empire hebt ontdekt en hoe ze hun burgers onderwerpen, ontsnap je aan de keizerlijke hoofdstad met het bezit van een True Rune die bekend staat als Soul Eater, sluit je je aan bij het Toran Liberation Army en rekruteer je uiteindelijk de 108 Stars of Destiny om de Rijk.
Suikoden 2 vindt enkele jaren later plaats en volgt een vergelijkbare structuur, gericht op Riou en Jowy, twee leden van de jeugdbrigade van Highland Kingdom. De twee vrienden vinden hun eenheid afgeslacht door Highlands eigen prins, Luca Blight, en ontsnappen door in een rivier te springen. Later vernemen ze dat Luca de stadstaat Jowston de schuld heeft gegeven van deze aanval, wat een formele rechtvaardiging vormt voor een nieuwe oorlog. Als Riou creëer je een nieuwe 108 Stars of Destiny (hoewel sommige personages terugkeren) en vorm je een leger om tegen Highland te rebelleren.
De Suikoden-serie verdiepte zich in de ethische en morele complexiteit van oorlogen en de politiek erachter, op een manier die games zelden doen – vooral in 1995. Zelfs nu nog schijnen veel ontwikkelaars over de grimmige realiteit van oorlog en gebruiken ze het als een handige excuus voor veldslagen en nieuwe shooters.
Door zich te concentreren op zo’n grote groep gaat Suikoden in tegen het cliché van een klein team dat de dag redt tegen grote verwachtingen in. Niet alle sterren waren speelbaar, maar ze waren allemaal significant, en met het winnen van elk lid groeide je kasteel door een element van basisopbouw toe te voegen. Veel schrijvers zouden tegen zo’n enorm rooster weigeren, maar Suikoden beheerde ze met zorg en gaf elk personage zijn eigen persoonlijkheid.
Sterker nog, ieders statistieken waren uniek, met verschillende wapens, vaardigheden en combo’s. Gevechten kwamen in drie vormen, maar in de eerste plaats was dit een turn-based aangelegenheid in overeenstemming met je standaard JRPG, waarbij een groep van zes personages werd ingezet om vijanden te verslaan met aanvallen of op runen gebaseerde magie. Er waren ook solo-duels, waarbij je hoofdrolspeler in een enkel gevecht met een ander personage kwam te staan en de gevechten een “Rock, Paper, Scissors” -benadering had.
Legergevechten waren ongetwijfeld het hoogtepunt, een gebied dat Suikoden 2 aanzienlijk uitbreidde. Je gebruikte ook een RPS-benadering om te vechten op een vergelijkbare manier als Fire Emblem, je bewoog je over een raster en in plaats van alleen je voorhoede, vertrouwden deze gevechten op de algehele kracht van je leger. De kans op succes werd beïnvloed door het aantal eenheden dat u had gerekruteerd, en de keuzes wogen zwaar. Personages zouden permanent kunnen sterven als je onzorgvuldig was. Je voelde je echt een leider, en bracht een veelzijdigheid die ongezien was in de reguliere JRPG’s van die tijd.
De eerste game legde een geweldige basis, maar in vergelijking met het vervolg is het niet zo goed verouderd. Suikoden 2 heeft echt de lat gelegd, met behoud van de kern, maar de gameplay aanzienlijk uitgebreid. Recensies waren niet vriendelijk bij de release – Konami hield vast aan een pixelart-benadering toen 3D-graphics nieuw waren – maar degenen die het speelden, vonden een meesterwerk. Het heeft de afgelopen jaren meer waardering gekregen en Suikoden 2 wordt vaak beschouwd als een van de beste JRPG’s ooit.
Er is ook veel te zeggen voor latere inzendingen (Suikoden 4 minder), maar uiteindelijk werd Suikoden’s nalatenschap gecementeerd door de oorspronkelijke twee. Het blijft een crimineel verwaarloosde serie en gezien Konami’s recente zakelijke beslissingen hebben fans het wachten op hen om er iets mee te doen opgegeven. Maar met de schrijver van de eerste twee games aan het roer en op basis van sleutelelementen zoals het rekruterbare leger, lijkt Eiyuden Chronicle klaar om gebruik te maken van Suikodens mooie nalatenschap. Persoonlijk kan ik niet wachten om het eindresultaat te zien.
“Valt vaak neer. Subtiel charmante tv-liefhebber. Toegewijde internetfan. Muziekbeoefenaar.”