We hebben het allemaal gedaan! 2022 ligt eindelijk achter ons en 2023 gaat gelukkig verder dan zijn grootsheid. Dit wordt een jaar vol beloften, een jaar vol hoop, een jaar met genoeg Nintendo-releases (met een beetje geluk) om een semi-echte schreeuw van onze bankrekeningen te krijgen.
Maar op dit moment denken we niet aan de toekomst, we kijken uit naar het verleden. Ach, de goede oude tijd. vorige dagen. Toen het leven gemakkelijk was en games gemakkelijker waren (omdat we er beter in waren, niet omdat ze dat waren In werkelijkheid makkelijker, begrijp je). Toen we voor het eerst toetssteentitels speelden die elke vergelijking die we vandaag hebben, zouden informeren.
Natuurlijk komen we nu nog steeds terug op deze spellen (sommige meer dan andere) met openingsfasen voor altijd in onze gedachten gegrift. Dat geeft een vreemd gevoel van opluchting. We weten dat de ontwikkeling van games is geëvolueerd en dat onze achterstand met de dag groter wordt, maar we zijn weer terug bij onze favoriete oude games als een paar comfortabele pantoffels. We slaken een zucht van verlichting, want hoe graag we ook nieuwe schatten ontdekken, er is iets geruststellends aan te weten waar je bent.
Voor deze schrijver (hoi!) is dat altijd zo geweest Ocarina of Time. Jaar na jaar worden de eerste drie kerkers minstens één keer gespeeld om te controleren of het spel nog steeds de herinnering waarmaakt (dat doet het), en dit ondanks het feit dat er nu heel weinig aandacht nodig is om erin te komen. In de Grote Decoratieboom? Ik doe het in mijn slaap, kerel.
In feite is het de afwezigheid van gedachten die dit allemaal beter maakt. De meesten van ons zullen spelen Elden-ring Dit jaar, of Xenoblade Kronieken 3, of een van de andere grote games die veel van onze grote hersenen vereisen. Aan iets werken, aanvalspatronen onthouden of een nieuwe locatie vinden op die adressen kan als een totale euforie voelen, dat is waar, maar het werk dat nodig is om daar te komen kan regelmatig uitputtend zijn als je niet in de juiste gemoedstoestand bent.
Zo’n afvoer kan niet worden gezegd van games die we kennen als de ruggen van onze handen. Ja, de uitdaging is misschien verdwenen naarmate we ouder zijn geworden en meer afgestemd zijn op de beats van klassieke videogames (wacht, je bedoelt dat ik bovenop de baas moet springen drie keer?! Wie wist?!) Maar dat doet niets af aan het gevoel van vreugde dat je nog steeds kunt krijgen door door Hyrule te rijden, Gruntilda’s Lair binnen te gaan of voor de 300e keer een starter te kiezen.
En we hebben het hier ook niet alleen over nostalgische klassiekers. Er zijn zoveel games die je dit jaar misschien voor het eerst hebt gespeeld, wetende dat je er vanaf nu jaarlijks naar terug zult keren, comfortabel met het idee om opnieuw te beginnen. Of het nu gaat om het ontdekken van de diepste geheimen in Jasje Voor het eerst een totaal andere aanpak Driehoek strategie Of misschien wordt er een andere ingereden Kirby en het vergeten land zonder tot dusver Zo geobsedeerd door zelfopgelegde combo’s (natuurlijk niet uit persoonlijke ervaring gesproken) is er een bepaald ding dat klikt en je denkt “de volgende keer doe ik dit anders.”
We durven te wedden dat niemand ooit de Elden Ring heeft bereikt zonder op een gegeven moment te denken: “Het is officieel, ik ben slecht in videogames”, maar bestaat zo’n gevoel bij het opstarten? Super Mario Galaxy nog een keer? Echt niet! Je brengt diepe endgame-actie naar het vroege levelontwerp en voelt je als de koning van de heuvel. Ja, je bent in de moderne tijd misschien meer dan 100 keer op een “nieuw niveau” geland, maar kan iemand echt een Pikmin gooien of een armkanon schieten zoals Jij bent Kan in de klassieke lieverd?
Ons punt is: games kunnen stressvol zijn en dat maakt het plezier van intimiteit nog beter. Alle uitdaging verloren? wie kan het schelen? Je kunt je elke keer als een professional voelen. Speel je niet zo goed als je je herinnert? Welkom in de wereld van nostalgie! De achterstand is al groot zonder dat je dezelfde game nog een keer speelt? Word lid van de club! Het voor de zoveelste keer spelen van de titel is een feest op zich en we kunnen niet wachten om er dit jaar weer op terug te komen.
Dus, welke games speel je elk jaar opnieuw? Staan de tonen van de ocarina in je hersenen gegrift? Trillen je vingers mee vos ster anticipatie? Kun jij de wereld 1-1 opruimen in je slaap?
Vul de volgende poll in met je meest gespeelde games en ga dan naar de reacties om ons te laten weten waarom je jaar na jaar terug blijft komen!
“Valt vaak neer. Subtiel charmante tv-liefhebber. Toegewijde internetfan. Muziekbeoefenaar.”