Nou… shit.
Na een jaar en wat verandering en het niet zien van de mooie gezichten van mijn collega’s, moet ik afscheid nemen van jullie allemaal.
Er was een tijd dat ik dacht dat dit mijn enige kans zou zijn. Ik overtuigde mezelf ervan dat ik erg slecht was in vaardigheden en talent Kotaku Het zou de enige plek zijn waar ik ooit werk, en iemand zou me van de muren moeten duwen om me te dwingen te vertrekken. Toen Stephen Totilo wegging, dacht ik dat niemand anders me zou riskeren zoals hij had gedaan, en dat ik maar beter mijn best kon doen om ervoor te zorgen dat ik geen reden had om te vertrekken.
Maar door hier te werken met mijn getalenteerde collega’s en getalenteerde redacteuren, ben ik enorm gegroeid en veel verder geëvolueerd. verbijsterd Een vrouw die hier afgelopen mei is begonnen, ik heb nu een geweldige kans om mijn vleugels uit te slaan en vliegen.
Met al mijn verdriet om lieve vrienden te verlaten, ben ik niet verdrietig. Vandaag gaf ze me een geweldig cadeau, een bord met de tekst: “Het is goed. Je kunt gaan.”
terug in november Ik schreef een blog over gaten. Ik vond het leuk om deze blog te schrijven. Ik maakte zelf haar grensverleggende beeld en was blij met dat beetje creativiteit. Maar voor wat een redelijk goedaardige blog was over trypofobie en waarom de Xbox Series X misschien niet mijn favoriete console is, heb ik de ergste intimidatie gehad die ik ooit heb gehad in al mijn jaren dat ik een zwarte vrouw online ben. Een week lang stuurden mensen me e-mails vol met stimulerende beelden van de ervaring om geen andere reden dan om stoer te zijn.
G/O Media krijgt mogelijk commissie
Die tijd ben je voorbij. Ik kan met geamuseerdheid naar dat moment kijken, lachend omdat ik sommigen van jullie zo boos heb gemaakt dat je de tijd hebt genomen om me zoveel verdomde e-mails te sturen.
Vandaag, dankzij Ehsan Final Fantasy XIV Regisseur Naoki Yoshida slaagde erin de geest van die blog nieuw leven in te blazen, Schrijf nog een over de gaten.
Een ander twistpunt met mijn haters is wanneer ik schrijf over zwarte mensen die dingen doen in videogames. Een paar weken geleden schreef ik een blog over Linda Guillory, een zwarte Texaanse vrouw die twee Guinness World Records heeft voor haar verzameling vintage draagbare speelautomaten.
De kop was als volgt:Black Woman behaalt twee wereldrecords voor haar enorme collectie vintage games“En de mensen hebben weer verdomme over iets geks gedaan dat zo goedaardig had moeten zijn.
Na die blog belde ik mevrouw Guillory en luisterde hoe ze me vertelde hoe ze zo’n mooie collectie had samengesteld. Vandaag, op mijn laatste dag, Dit verhaal leeft.
Ik hou ervan als alles in orde is. Ik ben dol op notitieboekjes. Ik heb mijn laatste dag in kunnen eindigen Kotaku Schrijven over de dingen die zijn gekomen om mijn tijd hier te vertegenwoordigen. Het was mijn favoriete werk in de buurt zwarte mensen in spelletjes. Mijn favoriete spel dat ik ontdekte toen ik hier aan het werk was, is laatst verbeelding veertiende. Mijn minst favoriete ding zijn de bloggaten. Vandaag heb ik op wonderbaarlijke wijze een manier kunnen vinden om over al deze dingen te schrijven, mijn klas hier te sluiten en mijn hart de interpunctie te geven die het nodig heeft om vooruit te komen.
Ik zal (sommige) van je missen. Kop op want ik blijf in gamejournalistiek Beroemd zijn op main en erover schrijven zwarte mensen Actie zwarte dingen in videospelletjes Zwarte Eli. Bedankt voor wat je me hebt geleerd, bedankt voor wat je hebt gedeeld. Ik zeg geen vaarwel, ik zie je later.
Als ik mijn tijd kon samenvatten in Kotaku In één citaat, het zal een van zijn voor altijd geslapen Paper Mario: The Origami King.
“Dit is waar elke Pop-Omb op hoopt – een kans om iets ten goede te veranderen. Om impact te maken.”
Ik hoop echt dat ik het heb.
“Valt vaak neer. Subtiel charmante tv-liefhebber. Toegewijde internetfan. Muziekbeoefenaar.”