Covid-19: Als de Verenigde Staten mijn patiënt waren

Ik dacht echt dat we op dit moment een ander gesprek in het land zouden hebben; Ik dacht dat we samen met het vuurwerk de voortgang zouden vieren die we tot nu toe hebben gemaakt. In plaats daarvan moet ik tegen de patiënt zeggen: ‘De infectie is teruggekeerd met wraak. Het heeft zich verspreid en dreigt uit de hand te lopen in sommige delen van je lichaam.’

En ik ben bezorgd – bezorgd dat we op het punt komen dat de bestaande behandelingen die we hebben, de medicijnen die we in onze kleine zwarte tas dragen, niet langer effectief zullen zijn en we onze toevlucht zullen moeten nemen tot het grote geweren, de agressievere maatregelen.

Maar tegelijkertijd heb ik nog steeds enige hoop; we hebben nog een beetje tijd om de situatie om te draaien, ons medicijn opnieuw op te starten, het trouw te nemen – maar we kunnen het ons niet veroorloven nog een minuut te verspillen.

De beste zorg, het beste advies

‘Als het land, net als het menselijk lichaam, ziek of besmet zou worden, zou het de beste medische begeleiding moeten zoeken en die, hoe hard dat ook mag zijn, volgen’, schreef ik in mei.

Welnu, gedurende de ziekte heeft deze patiënt het voordeel gehad van uitstekende medische zorg. Dit land is de thuisbasis van enkele van de meest creatieve geesten, de beste artsen en de meest ervaren gezondheidsfunctionarissen over de hele wereld. En zij, samen met even getalenteerde internationale onderzoekers, kwamen in actie, probeerden de genetische samenstelling van het virus te ontcijferen, leerden hoe het zich verspreidt en hoe die verspreiding te verminderen, ontdekten alle manieren waarop de ziekte zich manifesteert, en bedachten hoe te behandelen symptomen en wanhopig proberen een vaccin te ontwikkelen dat in de toekomst nieuwe gevallen van infectie zal voorkomen.

Maar na een paar weken na het opvolgen van de instructies van de dokter, heeft onze patiënt – ons land – ervoor gekozen het advies van deze gezondheidsdeskundigen de rug toe te keren. Het was niet prettig wat de dokters zeiden en het stopte met het innemen van de voorgeschreven medicijnen omdat ze onsmakelijk waren.

Sommige voorschriften, zoals sociale afstand nemen en onze dagelijkse activiteiten beperken, smaakten slecht en waren moeilijk te slikken. Anderen, zoals het dragen van een gezichtsmasker, veroorzaakten een beetje fysiek ongemak en veel politieke wrijving. En het meest agressieve medicijn van allemaal, de thuisblijvers, veroorzaakte nooit eerder vertoonde massale ontslagen in veel sectoren van de economie en de gevolgen rimpelden van daaruit naar buiten. Met andere woorden, heel echte pijn.

Maar hoe moeilijk het ook was om de patiënt in een medisch geïnduceerde coma te brengen met de thuisblijvers om de infectie onder controle te krijgen, het bleek te hebben gewerkt.

Toen ik het stuk voor het eerst schreef, net voor Memorial Day, de tijd van een andere nationale feestdag, leek het erop dat de patiënt de goede kant opging. Het aantal besmettingsgevallen was aanzienlijk gedaald in enkele van de zwaarst getroffen gebieden, zoals Michigan, Massachusetts en New York, en hield stand in een groot deel van het land.

Behandeling te snel stopzetten

Ik maakte me toen zorgen over het te vroeg stoppen met het medicijn – en dat is precies wat er gebeurde.

De patiënt werd te snel en chaotisch uit het medisch veroorzaakte coma gehaald, waarbij elke staat zijn eigen ding deed. Sommige staten gingen onmiddellijk weer open, terwijl het aantal besmettingen toenam (ik kijk naar jou, Georgië), terwijl andere staten en sommige steden wat langer wachtten. Maar weinig of geen staten voldeden aan alle zogenaamde “poortcriteria” voor heropening die door het Witte Huis en de CDC waren vastgesteld.

Deze heropeningen gingen niet alleen te snel, maar gingen vaak gepaard met een schending van regels, een gebrek aan sociale afstand en een groeiende weigering om maskers te dragen door een luide minderheid. We hebben allemaal de foto’s gezien van overvolle stranden, drukke bars, protesten voor heropening en presidentiële persconferenties met samengepakte ambtenaren achter het podium, en weinigen, als die er zijn, dragen een masker.

Het is alsof onze patiënt net zijn schouders ophaalde nadat hij wakker was geworden en zei: ‘Dat was een rare nachtmerrie. Blij dat het voorbij is’, voordat hij uit bed kwam en het ziekenhuis uitliep. Maar de infectie smeekte nog steeds onder de oppervlakte.

Net als Cassandra werden voorspellingen genegeerd

Sindsdien probeerde gezondheidsexpert na gezondheidsexpert ons eraan te herinneren dat deze pandemie niet is verdwenen. Niet alleen dat, het zal in de nabije toekomst hier bij ons zijn. Maar er is geen verenigende richtlijn of actieplan van het Witte Huis. Staten reageren onafhankelijk van elkaar. En zo bleef de patiënt zijn zaken doen, zich vaak niet bewust van het gevaar.

Mensen in delen van het land bleven niet afstand nemen en de oorlog tegen het dragen van maskers werd nog luider en verschanst, waarbij de president, zijn vice-president en andere gekozen functionarissen weigerden het gedrag te modelleren dat door gezondheidsdeskundigen werd aanbevolen: Draag een masker en blijf 6 voet uit elkaar. Een tijdlang blokkeerden de gouverneurs van sommige staten, waaronder Arizona en Texas, zelfs lokale functionarissen om maskermandaten uit te vaardigen in hun steden en provincies.

Het is te laat?

Zoals ik herhaaldelijk heb gezegd, is dit coronavirus niet winterhard en daarom kunnen kleine lepels medicijnen een lange weg gaan. Het reist niet ver, dus 6 of 10 voet uit elkaar blijven kan helpen. Met een goede luchtcirculatie verspreidt het zich snel, dus kom niet samen in binnenruimtes. En draag een masker – dat is een groot masker. Studies hebben aangetoond dat het de overdracht naar anderen kan verminderen en tegelijkertijd de drager beschermt. Zelfs bandana’s, zelfs papieren chirurgische maskers werken beter dan niets.

In feite projecteren modelleurs van het Institute of Health Metrics and Evaluation van de University of Washington dat als 95% van de mensen maskers draagt, in oktober ongeveer 24.000 levens kunnen worden gespaard.

Als we ervoor kunnen zorgen dat onze patiënt zich houdt aan deze kleine stapjes – deze beproefde maatregelen op het gebied van de volksgezondheid die in plaatsen als Zuid-Korea hebben gewerkt – kan het aantal dagelijkse infecties langzaam worden teruggebracht tot beheersbare niveaus. En dan kunnen we beginnen met insluiting, zoals het opsporen van contacten en het isoleren van mogelijk geïnfecteerde mensen.

Maar we zijn nog niet eens in dat stadium en het is gewoon niet mogelijk om te praten over het bevatten van het virus als er 50.000 of zelfs 10.000 nieuwe infecties per dag zijn. Om dat te doen, moeten we het land dichter bij een op de miljoen mensen brengen die dagelijks besmet raken. Dat zijn iets meer dan 300 nieuwe infecties per dag – niet 50.000.

En dat brengt me op een ander punt: we hebben meer testen nodig, niet minder. Het is de enige manier om te zien hoe het met de patiënt gaat, om te zien of de infectie zich terugtrekt of zich verspreidt. Testen in veel delen van het land is nog steeds moeilijk te verkrijgen; onderdelen van de test zijn soms schaars en de resultaten komen traag. En nu meer mensen willen worden getest, zijn de testlocaties in sommige van de nieuwe hotspots druk, met lange rijen. Dit zal het wachten op resultaten verder vergroten naarmate de laboratoria volhouden. We hebben massale toegang nodig tot een snelle, gemakkelijke en goedkope test die binnen enkele minuten en niet binnen enkele dagen resultaat kan opleveren, zodat testen gemakkelijker kan worden uitgevoerd en resultaten sneller worden geretourneerd.

Dingen zullen erger worden voordat ze beter worden

Vergis u niet, de patiënt zal zich de komende dagen slechter voelen totdat het geneesmiddel begint te werken, totdat de maatregelen voor de volksgezondheid die opnieuw worden ingevoerd de kans krijgen om hun werk te doen. En de patiënt kan op sommige plaatsen nog steeds een agressieve behandeling nodig hebben – we kunnen zien dat bepaalde delen van het land gedeeltelijk weer worden gesloten.

In het voorjaar heeft iedereen grote persoonlijke en economische offers gebracht in een poging de curve af te vlakken. Niemand wil die vooruitgang verliezen en niemand wil weer terug naar de coma.

Maar we moeten nu handelen, als één natie, ondeelbaar en met één leidende stem. Dat zou een geweldig verjaardagscadeau zijn voor onze patiënt.