Het Amerikaanse herenteam gaat in de tweede helft in het Octo-klassement de tweede helft in met 11 punten. De kwalificatiewedstrijden voor de CONCACAF Wereldbeker blijven echter moeilijk, met opkomend en opkomend Canada dat ongeslagen is na twee overwinningen en vier gelijke spelen met 10 punten op de derde plaats en het moeilijke Panama dat nog steeds wankelt met acht punten op de vierde plaats. Natuurlijk staat Mexico op de eerste plaats met vier overwinningen en twee gelijke spelen, drie punten achter de Verenigde Staten met 14 punten één wedstrijd tegen twee in Cincinnati.
Over het algemeen hebben de VS de klus geklaard, hoewel er nogal wat misstappen en spelletjes waren. Onderweg haalden de Amerikanen vier punten uit drie wedstrijden. Dat is niet slecht, maar na zes wedstrijden in de play-offs komt het in het “tafel liegt niet”-gebied, dus als we naar de resultaten afzonderlijk kijken, kunnen we conclusies trekken over de staat van het team, wat er moet gebeuren beter, en wat er goed gaat. In september trokken de Verenigde Staten een gelijkspel tegen El Salvador en wonnen in Honduras. De volgende maand presteerden de Amerikanen het slechtst in de play-offs, en alleen onder Berhalter slaagden ze er in het algemeen niet in iets productiefs te doen in Panama, door met 1-0 te verliezen.
De wedstrijd in El Salvador lijkt steeds meer op een gemiste kans, want het kwam 0-0 uit tegen een ploeg die nu zevende staat in de voorrondes. Ondertussen was de overwinning op Honduras een heel goed resultaat tegen een team waar de VS normaal gesproken tegen zouden strijden, maar dat team staat nu onderaan het Octo-klassement.
Het is ook moeilijk voor de VS om thuis te verliezen van Panama, omdat ze niet consistent waren met overwinningen op El Salvador en Jamaica, gelijkspel met Costa Rica en Mexico, en El Salvador verloor en vervolgens een bescheiden nederlaag tegen Canada. Een punt of drie behalen in Panama zou de VS 12 of 14 punten in de groep hebben opgeleverd, wat de VS ofwel zes of acht punten daartussen geeft en een vierde plaats.
Thuis deden Amerikanen wat ze moesten doen, op één uitzondering na. Natuurlijk schildert dit Canada. In die wedstrijd domineerden de Verenigde Staten de eerste helft, alleen om Canada tot leven te zien komen, de gelijkmaker te maken en bijna de drie punten te pakken.
Berhalter bashen
De algemene resultaten en de manier waarop ze werden afgeleverd, zorgden ervoor dat de VS-manager Greg Berhalter enige kritiek kreeg over de manier waarop hij de wedstrijden aanpakte, de opstellingsselectie startte en de rosters in het algemeen noemde. De kritiek wordt geleverd in een mengelmoes van gegronde zorgen, opgeblazen verwachtingen van voetbaldominantie door een ondiepe jonge selectie die door sommige fans waarschijnlijk wordt overdreven, opmerkingen over aanhoudende tekortkomingen, buitensporige mediaschuld, op feiten gebaseerde kritiek op spelers, en natuurlijk , gooide giftige beledigingen naar het ‘reguliere discours’, verslaggevers, MLS, USSF en iedereen die het niet eens is met anonieme weerhaken @CHADALPHAJUSTUSMNTBERHALTEROUT. Het leven is een rijke optocht.
Dit ondanks de zomer waarin de Amerikanen de Nations League en de Gold Cup wonnen tegen Mexico en wat tot nu toe algemeen wordt aanvaard in de WK-kwalificaties. Dat gezegd hebbende, is er absolute reden om Berhalter te bekritiseren en hoe de Verenigde Staten op dit punt zijn gekomen.
Voorbeelden zijn de wedstrijden tegen Canada en Panama. Hoewel El Salvador hierboven werd genoemd, lijkt het erop dat die wedstrijd op spelers als Berhalter speelde, aangezien de manager het risico nam en Conrad de la Fuente op het middenveld startte in plaats van een optie die effectiever zou zijn om balbezit te behouden. Canada en Panama zijn een ander verhaal. Tegen onze noorderburen waren de bezoekers in de eerste helft grotendeels ineffectief voordat ze in de tweede helft doorgingen met 45. Berhalter had geen antwoord. Hij was uit het management, terughoudend om aanpassingen te maken, en liet een redelijk 1-1 resultaat zien in de wedstrijd, ondanks het missen van een kans om te zorgen voor wat een overwinning had moeten zijn.
Dan was er de wedstrijd tegen Panama. Ten eerste was het de ploeg die sterk rouleerde, want de Verenigde Staten speelden drie wedstrijden in zes dagen.
Het draaide niet alleen zwaar, maar de geselecteerde spelers waren min of meer van Team B minus enkele van de spelers die in Team B zouden moeten zitten, evenals de MLS All-Stars. Hierdoor leek onze vriend CHADALPHAJUSTUSMNTBERHALTEROUT een passende one-off over JFK Jr. Of SUM of wie de lijst kiest. Berhalter leidde de wedstrijd min of meer alsof het een midweekse MLS-wedstrijd was waarin hij twee wissels in de inning aanbracht en vervolgens zijn goede spelers ongeveer een uur voor het einde inzette om te proberen een score te halen. werkte niet.
Enige roulatie is duidelijk onvermijdelijk, maar dit was het geval toen het eerste team van hetzelfde niveau viel en door de manager op een mislukking leek uit te zien, wat leidde tot de slechtste wedstrijd onder Berhalter.
De moeilijkste kwalificatietest tot nu toe
Hoewel de zaken tot nu toe zijn gegaan, zal het team hun beste play-offprestaties nodig hebben om met ten minste zes of vier punten in dat venster uit te komen. In de wedstrijd tegen Mexico zou de Verenigde Staten naar de top van de groep kunnen stijgen en Jamaica zal thuis een nog grotere test zijn met Michel Antonio dan het zonder hem in de Verenigde Staten zou zijn geweest. Dit venster vormt ook de basis voor de tweede helft van de kwalificatie, aangezien de Amerikanen naar Costa Rica, Canada en Mexico moeten om hun plaats in Qatar veilig te stellen.
Dit zijn twee grote games die te midden van inconsistente resultaten, gebrekkig beheer en twijfelachtige menukeuzes komen. Het lijkt erop dat fans zich zorgen maken en terecht. Onzekerheid is een gegeven in sporten waar willekeur een grote factor is. Greg Berhalter heeft een aantal dingen goed gedaan en andere grote fouten gemaakt. Het moeilijke aan deze twee uitersten is om te begrijpen wat je in elke wedstrijd van een manager kunt verwachten. Het wisselt van besluitvaardig en efficiënt tot aarzelend en soms fout van wedstrijd tot wedstrijd.
Bovendien gaven spelers op dit punt Berhalter een steekproefomvang die groot genoeg was om een idee te krijgen van hun sterke en zwakke punten. Fans waren kritisch over de spelers, raad eens wat ze gemeen hadden, waaronder Sebastian Letget, Christian Roldan, Paul Areola en Colin Acosta. Ondertussen staan Luca de la Torre, Julian Green en anderen die in Europa spelen van de lijst, terwijl de Amerikaan die een grote stap voorwaarts zette in de MLS, Djorji Mihajlovic, er niet bij was.
Ongetwijfeld toont de opname van Acosta meer teamdieptebeperkingen op het middenveld waar de opties van Berhalter beperkt zijn. Aan de andere kant deed Lletget het goed in een slecht team, Roldan is veelzijdig maar heeft geen invloed op het nationale team, en Arriola is een verdedigende vleugelspeler die eruitziet als een vreemde keuze die meer dynamische offensieve opties ondersteunt, zoals de geblesseerde Gio Reina. En Christian Pulisic, die nog steeds terugkomt van een blessure. De manager neemt de bekende en ervaren spelers aan in plaats van degenen die minder tijd hebben in het nationale team. Beide opties hebben inherente risico’s, maar in beide gevallen koos Berhalter voor de meer voorzichtige optie in plaats van het risico te nemen.
Berhalter heeft tot nu toe echter twee titels gewonnen en doet genoeg om het team zich te laten kwalificeren en zelfs goed te kwalificeren in een moeilijke confederatie. De volgende twee games zullen laten zien of de keuzes die hij maakte de juiste keuzes waren voor die twee games en of de manager stappen voorwaarts kon zetten en effectief zou kunnen zijn buiten het onderwerp van vermakelijke video’s over hoe spelers de bal naar de bal gooien of of overwinningen over Mexico in de zomer waren voor hem eerder uitzondering dan regel.
“Valt vaak neer. Subtiel charmante tv-liefhebber. Toegewijde internetfan. Muziekbeoefenaar.”