Je zou toch niet klagen over een gratis lunch? Nou, dat zal je waarschijnlijk wel doen – als lunch iets is dat je nog nooit eerder hebt gegeten, wordt het geleverd met keukengerei dat je nog nooit eerder hebt gebruikt, en niemand vertelt je hoe je het echt moet eten. Dit lijkt een beetje op hoe ik me voel na een herstel dode cellen Voor de eerste keer. Hoewel het Technisch gezien De tweede keer…
Ik speelde Dead Cells voor het eerst lang voordat het uitkwam. Ik was toevallig op een Franse indiegame-conferentie en er waren twee Franse game-ontwikkelaars op zoek naar journalisten om hun game in ontwikkeling uit te proberen, en ik was toevallig in de buurt van de enige journalist daar. Ze zetten me aan een tafel, openden een laptop en lieten me een spel zien dat Dead Cells heette.
Ik herinner me dat ik me een beetje afgeleid voelde. Vaak, als iemand je aandacht trekt op een evenement, betekent dit dat ze geen stand hebben, dat betekent dat ze geen geld hebben voor een stand, en dat betekent dat het waarschijnlijk hun eerste wedstrijd is en die hebben ze niet. Het heeft veel financiering. dit, nee nodig Ik bedoel, het spel is slecht, en dit specifieke geval bewijst het, maar het maakt me voorzichtiger.
Ik hoefde helemaal niet voorzichtig te zijn. Het duurde ongeveer een minuut voordat ik vergat wat ik eerder aan het doen was, want ik had nog nooit een game als Dead Cells gezien. Het heeft deze coole, gedetailleerde pixelart-animatie met een rustieke uitstraling die ondanks zijn esthetische beperkingen soepel en expressief is, en opwindend kleurrijk is, zonder overdreven verzadigd te zijn. Ik heb lang niet gespeeld, maar het heeft zich stevig in mijn gedachten verankerd.
Toen het werd uitgebracht, realiseerde ik me al snel dat Motion Twin, de ontwikkelaars, niets van mij nodig hebben – de wereld lief ze in één keer. Dus ik heb het even uitgesteld. a Lang Terwijl. Het is altijd hier en daar te koop, krijgt altijd nieuwe DLC en krijgt altijd enorme gratis updates, zelfs vier jaar na de release, dus ik dacht: ik wacht nog even, en dan heeft het de meeste inhoud. Het is logisch om het te spelen afstand Alle inhoud is aanwezig. Rechtsaf?
Er is niets mis met veel opties hebben, veel leren, maar dat is het wel Veel
Ik kocht Dead Cells een paar weken geleden op een uitverkoop, en toen ik eenmaal begon af te koelen van de obsessie van Slay The Spire, probeerde ik het. Meteen voelde ik me verward. Er waren miljarden wapens, miljoenen keuzes om te maken en honderden miljoenen nieuwe inhoud die werd toegevoegd voordat ik zelfs maar de meeste oude inhoud ontmoette. Het voelde alsof je naar een klein familiediner kwam om te ontdekken dat het in feite een enorm buffet was met drieduizend gerechten. Er is niets mis met veel opties hebben, veel leren, maar dat is het wel Veelen ik vraag me af of je je meer opgewonden en organisch zou kunnen voelen om het allemaal als vrijgegeven te ontdekken, in plaats van allemaal tegelijk.
Voor de goede orde, ik geniet er enorm van… Ik wou dat ik er in mijn eigen tempo van kon genieten, in plaats van het gevoel te hebben dat ik 20 updates aan inhoud achter de anderen had. En Kijk maar naar de patch notes! Het is te verwarrend voor een arme dode cel idioot zoals ik!
Dode cellen zijn verre van het eerste of slechtste voorbeeld daarvan. Veel games, vooral de succesvolle, worden tegenwoordig in leven gehouden met overvloedige updates, en je hebt waarschijnlijk ervaren dat het starten van het spel alleen wordt begroet met 50 berichten over alle DLC’s, patches en nieuwe inhoud die daarbij horen.
Het slechtste voorbeeld, en ik hoop dat je me wilt vergeven dat ik het hier op deze Nintendo-site over een niet-Nintendo-game heb, is lot 2.
Ik speel niet veel MMO’s, dus dit is waarschijnlijk gebruikelijk, maar het voor het eerst openen van Destiny 2 was alsof ik naar een doctoraatscollege over theoretische fysica ging. Ik begreep niets van de termen. Het enige wat ik wilde doen was buitenaardse wezens fotograferen met mijn vrienden. Maar mijn vrienden hadden meer niveaus dan ik, betere wapens dan ik, hadden ongeveer dertig seizoenen aan inhoud voor de boeg, en de opstelling aan boord van Destiny 2 was net zo beginnersvriendelijk als de cockpit van een vliegtuig.
Destiny 2 voor het eerst openen was alsof ik naar een PhD-lezing over theoretische fysica ging
Ik mocht niets doen totdat ik een bepaald niveau had bereikt. ik wist het niet Hoe doen Om de level cap te halen, omdat het me niet vertelde wat ik moest doen om XP te krijgen. Ik mocht niet rondhangen met mijn vrienden totdat ik een paar zelfstudieniveaus had gedaan, maar ik had geen idee van de zelfstudieniveaus zij waren Omdat mijn opdrachten vol verwarrende updates waren. Er waren ook veel munten, veel NPC’s om mee te praten, en ik wilde me gewoon verkleden in coole ruimtekleding! Jaa!!
Ik heb het gevoel dat ik een beetje over hem mopper omdat hij zoveel gratis dingen heeft, maar ik vraag me af of de andere ontwikkelaars hoe meer van de release kregen, hoe meer van hun nieuwe spelers ze kregen. Het is waarschijnlijk gemakkelijker (en leuker) om aan de behoeften van je bestaande spelersbestand te voldoen, nieuwe functies toe te voegen, geliefde functies uit te breiden, gehate items te verwijderen … maar soms wil ik gewoon de mogelijkheid om te leren hoe je het spel met een moeras speelt standaard zwaard en schild voordat je het jachtgeweer Dual Alien Super Master SteelFlame Shotgun Halberd +5 met 80% terugslag op A 22DPS Parry ontgrendelt. Neem me niet kwalijk.
Heeft u deze ervaring gehad? Denk je dat games hun lessen moeten updaten samen met nieuwe inhoud? Laat ons uw mening weten in de opmerkingen.
“Tvaholic. Zombie-geek. Toegewijde reisbeoefenaar. Introvert. Gecertificeerde communicator.”