Iedereen heeft wel iets waar ze in het verleden graag tijd mee doorbrachten – een restaurant, een videogame die dagelijks wordt gespeeld, een groep vrienden – gewoon voor de dag dat ze er onbewust van genieten om het nog een laatste keer te doen. Het is een aangrijpende en vaak hartverscheurende waarheid over hoe plaatsen evolueren, smaken veranderen en prioriteiten verschuiven naarmate we ouder worden. Voor de gelijknamige hoofdrolspeler van Lil Gator is deze activiteit een live rollenspel met zijn grote zus. Nu zijn zus thuiskomt van de universiteit, bedenkt Gator een masterplan om haar van haar cursus te halen voor een ander spel. Het resulterende avontuur is een vrolijke, zoete, op Zelda geïnspireerde rit die onze bitterzoete heimwee oproept naar de activiteiten, plaatsen en mensen met wie we onze dagen doorbrachten, maar die om de een of andere reden niet meer doen.
Net als een gamesessie waarvan de held met zijn zus wil genieten, haalt Lil Gator veel inspiratie uit de The Legend of Zelda-franchise. Hoewel het Gator’s plan is om vrienden te rekruteren om de speeltuin te versieren en na te spelen, ontvouwt het zich als een groots avontuur. Kartonnen uitsnijdingen van fantasie-rekwisieten zoals slijm, vleermuizen en vleesetende planten bevolken elke hoek van de eilanden, waardoor je “vijanden” hebt om van te hakken en te plunderen. Hoewel ze de gedaante aannemen van deze schurken en fantasie-avonturiers, zijn ze levenloos en in wezen zwaardvoer en etalage. Toch is het bevredigend en lonend om het uit te trekken, omdat het aangenaam afbrokkelt en de basisvaluta van de meeste schoonheidsproducten laat vallen.
Verkenning is de belangrijkste focus van het Lil Gator-spel, terwijl Gator de eilanden afzoekt naar vrienden om hem te helpen de speeltuin te renoveren. Krokodil kan elk oppervlak beklimmen (compleet met een upgradebare uithoudingsbalk), zwemmen, springen en paragliden op zoek naar mede-antropomorfe eilandbewoners. Verkenning is vaak intuïtief, omdat het neerkomt op klimmen naar het hoogste gebied om je beste vriend te vinden en er vervolgens naartoe teleporteren. Echter, met veel plaatsen op het schilderachtige hoofdeiland die er hetzelfde uitzien en een miniatuurkaart ontoegankelijk is, is het gemakkelijk om je te verplaatsen.
Als je eenmaal andere dieren hebt gevonden, hebben ze vaak een kleine taak die je moet voltooien voordat je je bij je doel aansluit. Ik ben meestal geen grote fan van apporteren, maar deze zijn handig en snel genoeg dat het me niet kon schelen. Missies variëren van heuvels afdalen op je schild tot het helpen van andere dieren bij het spelen van hun spelletjes; Voor een thematisch consistente taak moest ik het werkbezoek van mijn moeder onderbreken zodat ze met haar dochter naar een theekransje kon gaan. Elke missie die je voltooit, voegt vrienden toe aan je speelveld, wat de weg vrijmaakt voor de volgende upgrade. De weinige hoofdmissies van Lil Gator vereisen dat je waardevolle dieren zoals een speelgroep of “coole kinderen” rekruteert om mee te doen aan je spel, en het bestaat uit meerdere delen. Hoewel de meeste speurtochten stil en repetitief zijn, vond ik het heerlijk om ze af te vinken op mijn takenlijst en NPC’s aan mijn speelveld toe te voegen; Ik ging zelfs terug nadat ik de credits had verzameld om de overgebleven vrienden te rekruteren.
Terwijl ze over de eilanden dwaalt, ontdekt ze ook herinneringen aan Gator’s jongere dagen toen ze met zijn zus speelde. Dit zijn niets meer dan snelle monoloogprojecties terwijl Gator gebieden binnenstrompelt, maar ze hebben er veel voor gezorgd dat ik me meer geïnvesteerd voelde in het moderne verhaal. Ik wil het verhaal niet bederven, maar het culmineert in een aantal innemende overpeinzingen over het belang om daar te zijn, zelfs als je leven verandert en je prioriteiten veranderen. Naarmate we ouder worden, stelt de wereld verwachtingen aan ons, en het vervullen van die verwachtingen gaat vaak ten koste van dingen waar we ooit van genoten. Niets duurt eeuwig, en Lil Gator herinnert ons eraan dat hoewel het leuk is om de leiding te hebben, we altijd dat kinderlijke gevoel van verwondering, verbeeldingskracht en plezier moeten behouden.
Lil Gator is even kort als lief, en het hoofdverhaal duurt minder dan vijf uur, maar meer heb je niet nodig. Ik hield ervan om in die tijd elk hoekje en gaatje van de wereld te verkennen op zoek naar nieuwe vrienden, buit en herinneringen. Tegen de tijd dat het verhaal was afgerond, had de game een aangrijpende en aangrijpende boodschap afgeleverd over het balanceren van de belangrijke delen van ons leven. Lil Gator is niet de beste Zelda-achtige game die er is, maar het is waarschijnlijk degene die me het langst zal bijblijven.
“Tvaholic. Zombie-geek. Toegewijde reisbeoefenaar. Introvert. Gecertificeerde communicator.”