Manchester City vs Real Madrid en de altijd gepresenteerde wedstrijden

Zonder het lot te willen tarten, moet de wedstrijd van woensdag tussen Manchester City en Real Madrid drama en vaardigheid in gelijke mate brengen als hun recente ontmoetingen willen doorgaan.

Deze rivaliteit is grotendeels recent – ​​dit wordt hun twaalfde ontmoeting in de Champions League sinds 2012 – en we hopen hetzelfde niveau van entertainment te zien in de tweede etappe van de kwartfinale, met een 3-3 gelijkspel.

Rivaliteiten die ons regelmatig geweldige wedstrijden opleveren, kunnen zich richten op de persoonlijkheden van coaches, sterspelers of een controversieel moment uit een vorige wedstrijd. Hoe het ook zij, het kan in de tijd beperkt of permanent zijn. Zo bepaalt een wedstrijd Manchester United-Arsenal vaak de bestemming van de Premier League-titel, terwijl Liverpool en Newcastle een tijdlang slechts in 4-3 wedstrijden lijken te onderhandelen. Wat Argentinië versus Engeland als internationale wedstrijd betreft, deze heeft geschiedenis en een ‘precedent’.

Met dat in gedachten vroegen we enkele van onze schrijvers naar hun favoriete rivaliteiten die op een of ander moment een spannend spel hebben gegarandeerd. Voel je vrij om je eigen toe te voegen aan het commentaar hieronder.

---

Volg de Champions League op De atleet…

---

Manchester United en Arsenal

Voor degenen die het niet hebben meegemaakt, is het moeilijk uit te leggen hoezeer deze rivaliteit eind jaren negentig en begin jaren 2000 het landschap van de Premier League domineerde en definieerde.

Ze waren niet alleen de beste teams van het land, ze streden ook om de grootste prijzen. Ze haatten elkaar: Sir Alex Ferguson en Arsène Wenger; Roy Keane en Patrick Vieira; Gary Neville en Robert Peirce. Ruud van Nistelrooy en Martin Keown.

Vonken vlogen. De stoten vlogen. Zelfs de pizza vloog, in hemelsnaam. Er zijn briljante momenten geweest: het solodoelpunt van Ryan Giggs in de halve finale van de FA Cup in 1999 in Villa Park, en de gedurfde aanval van Thierry Henry in 2000.

En de vervelende dingen – veel rode kaarten, veel vechtpartijen en beschuldigingen van de FA, de 'Battle of Old Trafford' in september 2003, de zogenaamde 'Buffet Battle' in oktober 2004, en Kane die zegt: 'Ik zie je wel. ' – een uitwisseling met Vieira in de Highbury Tunnel in februari 2005 – Net toegevoegd aan het drama.

Een deel van wat er gebeurde – de uitdagingen op het veld, de verschillende botsingen in de tunnel, de weerhaken die de ronde deden tijdens de persconferenties van coaches – ging te ver, maar de rivaliteit kwam met een intensiteit en wreedheid die ongeëvenaard was in de Premier League in de twintig jaar daarna. . Soms was het op de rand van giftig. God weet alleen hoe hij op sociale media zal spelen als de Premier League weer zo'n fel vijandige competitie te wachten staat.

Ole Kaj

---

“Als Real Madrid tegen Barcelona speelt, staat de wereld stil”, zei Jose Mourinho in 2012. Dit was geen overdrijving van de toenmalige Real Madrid-coach.

Al meer dan tien jaar is El Clasico de grootste wedstrijd in het voetbal, waarbij teams met sterren het tegen elkaar opnemen in een reeks thrillers.

Er zijn klappen geweest, zoals de 6-2 overwinning van Pep Guardiola in Barcelona in het Bernabeu eind februari 2009, en de 5-0 nederlaag van Mourinho bij Real Madrid in Camp Nou in november 2010.

Het 'kalmerende' gebaar van Cristiano Ronaldo in Camp Nou na het scoren van het titelwinnende doelpunt in april 2012 was iconisch. Lionel Messi trok ook zijn shirt uit om zijn naam aan de Bernabeu-fans te laten zien na zijn winnaar in de 92e minuut in april 2017.

Gareth Bale, Sergio Ramos, Andres Iniesta, Xavi, Iker Casillas, Luis Suarez, Neymar en Karim Benzema beleefden ook allemaal memorabele momenten.

De afgelopen jaren brachten ook drama met zich mee – en dat zal zondag waarschijnlijk opnieuw gebeuren in het Bernabéu – maar het gouden tijdperk van Clásico was als geen ander.

Dermot Corrigan

---

Bayern München en Real Madrid

De botsing tussen Bayern München en Real Madrid is een zeer beladen duel tussen de continentale zwaargewichten sinds de eerste editie van de ontmoeting in 1976, een halve finale van de Europa Cup waarin Real Madrid-aanvaller Roberto Martinez in botsing kwam met Bayern-doelman Sepp Maier en een Real Madrid-speler. Madrid-fan met een klap. Bestuur in de Spaanse hoofdstad. .

Een 9-1 vriendschappelijke vernedering van de Spanjaarden in München (1980) en Bayern verliet het veld uit protest nadat een reeks rode kaarten in de Santiago Bernabeu Cup (1981) de vete aanwakkerde voordat Juanita van het veld werd gestuurd omdat ze Lothar Matthäus in de wedstrijd had geschopt . Hij kopte in de halve finale van de Europa Cup 1987 en Hugo Sánchez liet in de tweede etappe een stempel op de ribbenkast van Jean-Marie Pfaff. Real Madrid nam wraak door een jaar later de volgende ontmoeting in de kwartfinales te winnen.

De vijandelijkheden werden in de loop van zeven jaar hervat en geïntensiveerd, waardoor Madrid in het Galactische Tijdperk maar liefst tien keer tegenover de verdedigende Duitse kampioen stond. De coach van Bayern, Uli Hoeneß, bagatelliseerde het belang van de Spaanse tegenstander en beschreef het als een ‘circus’, terwijl Oliver Kahn van held (halve finale in 2001) naar slechterik ging (ronde 16 in 2004, een ernstige fout) en weigerde om shirts uit te wisselen met Casillas. Voormalig Barcelona-middenvelder Mark van Bommel maakte zich in 2007 met een grof gebaar geliefd bij de Bernabéu-fans.

Nadat Duitsland in de halve finale van de Champions League van 2012 na strafschoppen had gewonnen, kwam Real Madrid drie keer op rij als beste uit de bus – met Cristiano Ronaldo als de belangrijkste vijand van Bayern (zeven doelpunten) – en wierp twijfel op aan de Beieren die nog steeds Real Madrid zijn. ‘Zwarte brutaliteit’ tegenwoordig.

Rafaël Hongstein

---

Engeland en Argentinië

Er zijn slechts vijf competitieve ontmoetingen geweest tussen Engeland en Argentinië, maar er zijn toch veel bijzondere momenten geweest.

Deze wedstrijd bracht ons het doelpunt van de eeuw en een daad van grote diefstal. In hetzelfde spel. Van dezelfde onstuitbare speler.

de De hand van God kan de erfenis van Diego Maradona aantasten In het bewustzijn van het Engelse voetbal – en vooral in het doelpunt van Peter Shilton – zou de majesteit van zijn andere doelpunt vier minuten later een blijvende herinnering moeten blijven aan een van de grootste doelpunten aller tijden.

Maradona's capriolen versterkten bij de Engelse geesten de indruk dat Argentinië voor niets zou terugdeinzen om te winnen, een indruk die ontstond in 1966 na een stormachtige halve finale van het WK toen Sir Alf Ramsay zijn spelers verbood shirts uit te wisselen met “dieren”.

David Beckham kan echter alleen maar de schuld dragen van zijn uitzending in de achtste finales van het WK 1998, ook al ging Diego Simeone iets te gemakkelijk onderuit. Dat, gecombineerd met het verbluffende solodoelpunt van Michael Owen, leidde tot een epische overwinning in Saint-Etienne, en leidde ook tot een nieuwe dramatische Engelse exit na strafschoppen.

De nipte overwinning van Engeland in de groepsfase in Sapporo vier jaar later was geen goede wedstrijd en ook geen noemenswaardige gebeurtenis, maar de strafschop van Beckham was niet alleen op persoonlijk vlak, maar ook op nationaal niveau een louterend moment.

Zelfs tijdens de laatste ontmoeting tussen de twee teams, op voldoende neutraal terrein in Zwitserland, scoorde Owen twee late doelpunten en bezorgde Engeland een dramatische 3-2 overwinning in een van de meest vermakelijke internationale vriendschappelijke wedstrijden in de recente geschiedenis.

Dit is inmiddels twintig jaar geleden. Het is een wedstrijd die wordt versterkt door zijn zeldzaamheid, maar het is jammer dat hij sindsdien niet meer is opgeknapt.

Mark Critchley

---

Liverpool en Newcastle

Liverpool speelde in het Premier League-tijdperk 58 keer tegen Newcastle, met slechts één 0-0 gelijkspel.

Het is misschien niet verrassend dat in het seizoen 2020-2021 – tijdens de pandemie –, toen de deuren van St James’ Park gesloten waren, niets zin had.

Dit is een wedstrijd die bijna doelpunten garandeert. Ze heeft het vermogen om voor entertainment te zorgen, en soms voor scherpe voorwerpen. Hij heeft echter niet de neiging om Newcastle-overwinningen te behalen.

Van de elf overwinningen van Newcastle is er slechts één op Anfield, de eerste was in 1994, toen Rob Lee en Andy Cole scoorden in een 2-0 overwinning voor de bezoekers.

Wat een paar jaar later volgde was een serie van 4-3 overwinningen voor Liverpool die laat in elke wedstrijd werd behaald, terwijl het momentum van het ene team naar het andere ging.

Deze ontmoetingen hebben in grote mate bijgedragen aan het merk dat de Premier League aan het opbouwen was.

Hoewel de malaise onder eigenaar Mike Ashley ertoe heeft geleid dat Newcastle bij deze gelegenheden lange tijd minder heeft bijgedragen, heeft elk van de laatste vier ontmoetingen Liverpool drie punten opgeleverd, maar ook het soort ongeschreven drama dat geassocieerd werd met het midden van de jaren negentig.

Simon Hughes

---

Een paar dure woorden, maar toch een schande 😅 https://t.co/OPfFrlxlhR

– Didier Drogba (@DidierDrogba) 6 mei 2021

Chelsea en Barcelona stonden tussen 2005 en 2012 vier keer tegenover elkaar in de knock-outfase van de Champions League.

Het bekendste incident vond plaats na het laatste fluitsignaal van een 1-1 gelijkspel op Stamford Bridge in mei 2009. Andres Iniesta's blessuretijddoelpunt stuurde Barcelona door naar de finale, waar ze Manchester United versloegen met uitdoelpunten. Didier Drogba, ontevreden over enkele controversiële scheidsrechtersbeslissingen, pakte de dichtstbijzijnde camera en riep: “Het is jammer!” De spits kreeg een schorsing van zes wedstrijden en een flinke boete opgelegd.

Fernando Torres nam drie jaar later wraak op Chelsea toen hij langs Victor Valdes dribbelde in Camp Nou, wat een bizarre buzz veroorzaakte bij Sky Sports-expert Gary Neville en hen een plaats in de finale van 2012 veiligstelde, die ze wonnen na strafschoppen tegen Bayern München.

Ronaldinho heeft de gewoonte om in deze wedstrijden ook belachelijke doelpunten te produceren. Het zou onbeleefd zijn om nog maar te zwijgen van de meesterlijke inspanning van de Braziliaan aan de buitenkant van zijn schoen waardoor Petr Cech in 2005 strandde, en van zijn verbluffende dribbelen langs drie spelers het jaar daarop.

Mourinho's hersenspelletjes vanaf de zijlijn droegen bij aan het gevoel van pracht en praal.

Jay Harris

---

Het Amerikaanse nationale damesteam domineert al tientallen jaren het vrouwenvoetbal. Tot deze laatste ronde van internationale toernooien waren zij het te verslaan team. Maar dat betekent niet dat ze geen behoorlijk aantal historische vijanden hebben gehad – van Noorwegen en China rond de millenniumwisseling tot de opkomst van Marta en Brazilië. Er is echter één team waartegen ze meer dan enig ander team hebben gespeeld op het grootste podium van de game, in wedstrijden die altijd resultaat opleveren.

Afgelopen zomer heeft Zweden de Verenigde Staten in de achtste finales van het WK vrouwenvoetbal van 2023 met slechts enkele millimeters verdriet bezorgd, toen zij de viervoudig kampioen met strafschoppen versloegen. Dit was de zevende keer dat de twee teams elkaar op het wereldtoneel ontmoetten, en de meest gespeelde wedstrijd in de geschiedenis van het damestoernooi. Het was ook de tiende ontmoeting tussen de twee teams in een groot toernooi.

Wat een rivaliteit tot stand brengt, is het evenwicht ervan. Terwijl de USWNT het algemene voordeel heeft (6-1-3), heeft Zweden de laatste drie wedstrijden gewonnen: twee keer werd de VS uitgeschakeld in een groot toernooi, twee keer na strafschoppen en twee keer in de dichtstbijzijnde exit van de USWNT. In 2016 noemde Hope Solow Zweden ‘lafaards’. In 2023 vierde Zweden het winnende doelpunt van Lena Hurtig door in te zoomen op de computergegenereerde recensie.

Emily Olsen

(Topafbeeldingen: Getty Images)