Ik had inmiddels moeten weten dat ik een slechte burgemeester ben. Ik start elk nieuw spel Steden: Skylines Met de beste bedoelingen, ervan overtuigd dat mijn stad deze keer ordelijk, milieuvriendelijk en gastvrij zal zijn. Op de een of andere manier gaat het altijd mis. Voor ik het weet zitten de rioolbuizen er weer in en is iedereen ziek. Het plaatselijke stadion staat al een week in brand, maar ik kan de brandweerlieden niet betalen. Mijn kantoor heeft verstikkende schulden. De bevolking trekt massaal weg.
Ik ontdekte voor het eerst de geneugten van het slecht beheren van civiele infrastructuur toen ik lange middagen doorbracht in mijn tienerjaren Sim City, het originele stadsbouwspel, waarin de speler de rol speelt van een burgemeester, een stedenbouwkundige en een jonge god. Je kijkt naar leeg terrein en bouwt wegen en buurten, terwijl je budgetten in evenwicht houdt met de behoeften van je kleine bewoners. de eerste Sim City (1989) lanceerde een literair genre en bracht een groot aantal klassieke navolgers voort, waaronder: CaesarEn Zeus: Meester van Olympus En Faraovoor degenen die wolkenkrabbers wilden ruilen voor badkamers.
Een echte stadsplanner zijn lijkt ingewikkeld en stressvol. Dus waarom is het zo leuk in spelvorm? Het duurde niet lang voordat ik me de oproep herinnerde toen ik erop terugkwam Steden: SkylinesModern Sim City opvolger. Stadsbouwspellen zijn ongebruikelijk omdat ze geen specifieke doelen stellen, en in plaats daarvan spelers aanmoedigen om creatief te denken en te experimenteren met stedelijke simulatie. Het balanceren van middelen en aandacht voor de uiteenlopende behoeften van burgers wordt een bevredigende puzzel. Het heeft iets van een modelspoorbaan: kijken hoe een systeem dat je hebt gebouwd soepel verloopt.
Terwijl ik mijn stad opwaardeer, merk ik dat ik vaak oude buurten verwissel om plaats te maken voor nieuwe zakenwijken of scholen slopen om wegen te verbreden. Onbedoeld werd het een eenmansverbetermachine. Dit was niet helemaal mijn schuld. Deze games worden gefactureerd als gratis sandboxen voor het modelleren van de steden van onze dromen, maar ze promoten een zeer specifieke ideologie van stadsontwerp. De meest effectieve stad is er een die voortdurend groeit, bij voorkeur georganiseerd in een netwerk. Deze spellen zijn liefdesbrieven aan de Amerikaanse stadsuitbreiding.
Surviving Mars verkent de steden van de toekomst
De afgelopen jaren is er een verfrissende diversiteit aan stedenbouwers ontstaan. In de wereld van sarcasme Tropico Je speelt als El Presidente, die de Bananenrepubliek met ijzeren vuist regeert, propaganda voert en de burgers kiest die vervolgens “verdwijnen”. anno 2070 En Overleven vanaf Mars Verken de steden van de toekomst, schokkend Vorstbank U wordt gevraagd om de laatste menselijke nederzetting op te slaan op Post-apocalyptisch land Bevroren in de eeuwige winter.
Deze games kunnen complex zijn, maar de indiewereld biedt ook toegankelijke titels. metro mini En mini-snelwegen Het is een verslavend transportpuzzelspel met een stijlvol grafisch ontwerp tijdens de nieuwe release Dorromantisch Spelers moeten terreintegels van bossen, dorpen, spoorwegen en rivieren rangschikken in een ontspannende oefening die lijkt op een puzzel. De meest charmante is Stadsgezichtgame meer dan een game, waarmee je een eenvoudig hulpmiddel krijgt om pastelkleurige gebouwen te maken die ontspruiten als torens, bogen en puntdaken, afhankelijk van waar je tikt.
Het meest vervelende aspect van Sim City En Steden: Skylines Het is hun benadering van het milieu – de natuur is niets meer dan een te plunderen hulpbron. Sommige stedenbouwers bieden alternatieve perspectieven. komt eraan Tera Nijl Het is een reconstructiespel waarin milieuprincipes worden gebruikt om stekelig groen op een bruine woestenij te verspreiden. Timberburn De film speelt zich af in een post-menselijke wereld waar bewuste bevers technische samenlevingen zijn en ze van nature geweldig zijn in het hakken van hout met hun kleine tandjes.
Ondertussen, politieke spelmaker Paolo Pedercini korstmos Het werkt als een opmerking over de rest. Je moet de vervuilde woestenij weer gezond maken, maar het is niet precies duidelijk hoe je acties het milieu beïnvloeden. Het spel ademt mysterie en ontdoet de speler van illusies van controle en beheersing. Daarbij vraagt Pedercini zich af hoe mensen de wereld hebben gebouwd en hoe we deze ideeën in onze games weerspiegelen. Een beklijvende monoloog ontvouwt zich op het scherm terwijl je speelt, op een gegeven moment vragend: “Hebben we de hele tijd meer puin gebouwd?”
“Valt vaak neer. Subtiel charmante tv-liefhebber. Toegewijde internetfan. Muziekbeoefenaar.”