50 jaar geleden beklommen 3 vrouwen een piek van 20.000 voet. 2 nooit teruggekomen

New Delhi:

Vijftig jaar geleden bereikten drie vrouwen uit Kolkata – Sujaya Guha, Sudipta Sengupta en Kamala Saha – de top van een 20,130-voetpiek in de Lahaul-regio van Himachal Pradesh. Dit was nog nooit beklommen.

Ze noemden de piek ‘Lalana’, wat ‘vrouw’ betekent in het Bengaals.

Op 26 augustus 1970, vijf dagen nadat ze ‘Lalana’ hadden beklommen, waren mevrouw Guha en mevrouw Saha dood, meegesleurd door het ijskoude, snelstromende water van een hooggelegen stroom die werd gevoed door vijf gletsjers. Een ander teamlid, Shefali Chakraborty, had geluk: ze bleef steken op een rotsblok en wist weg te lopen. Mevrouw Guha’s lichaam werd uiteindelijk gevonden, maar Kamala was voor altijd verloren.

Triumph had plaatsgemaakt voor een tragedie.

‘Het was een nachtmerrieachtige ervaring’, zegt de 74-jarige Sudipta Sengupta, de enige overgebleven topman van de expeditie. ‘We waren ons allemaal aan het voorbereiden om naar huis terug te keren. We gingen naar Batal om het eerste telegram te sturen om de wereld te laten weten dat we dit hadden bereikt.’ Het team was in tweeën gebroken. ‘We hadden gehoopt dat de twee Batal zouden bereiken. Ik kreeg de opdracht de volgende dag na het inpakken van het basiskamp bij hen te komen’, zegt mevrouw Sengupta. ‘We zaten buiten in het donker in de hoop dat de muilezels zouden komen. Plotseling arriveerde een van de dragers en vertelde ons:’ Leider didi mar gayi‘. Hij was buiten adem en zei dat hij de anderen niet kon vinden. We waren stomverbaasd. ‘

50 jaar later is niemand erin geslaagd ‘Lalana’ te beklimmen. De laatste poging, in 2018, moest worden afgeblazen. Meerdere spleten langs de route, een lange route die touwbevestiging vereiste en zware winkels, betekende dat deze poging moest worden afgeblazen met de klimmers die terugkeerden naar het basiskamp.

‘In 2018 is een poging gedaan’, zegt mevrouw Sengupta. ‘Ze konden niet meer dan 18.000 voet overschrijden vanwege de spleten. Ze zeiden dat ze terug wilden komen om nog een poging te wagen.’

Op 5 augustus 1970 vertrok de volledig vrouwelijke expeditie met zes klimmers en dragers op grote hoogte vanuit Manali, waar ze bijna een week hadden doorgebracht met het uitzoeken van hun uitrusting, rantsoenen en accessoires. Ze staken de Rohtangpas over en trokken tot 10.800 voet om Chhota Dara te bereiken op 12.100 voet. Nadat ze de Chandra-rivier waren overgestoken, richtten ze een basiskamp op op 12.700 voet, ten noordoosten van de Bara Shigri-gletsjer.

Ondanks dat het weer slechter werd, besloot het team door te gaan naar hun Advance Base Camps met het laatste kamp op een hoogte van 13.700 voet.

‘Door het slechte weer en de harde wind bevonden we ons in een situatie waarin de hele nacht keien leken te vallen.’

Op Independence Day, 1970, slaagden de dragers erin om voorraden naar kamp 1 te brengen op een hoogte van 16,100 voet, waarna het podium werd ingesteld voor de laatste poging, een die de klimmers zou zien in de buurt van verticale ijswanden die ze moesten doorkruisen langs een helling van 70 graden door trappen in het ijs te snijden.

Op 18 augustus, toen ze van kamp 1 vertrokken om kamp 2 te stichten, vonden de zes klimmers de route voor hen doorkruist met spleten, de kleinere bedekt met sneeuw en extreem verraderlijk.

“Als er sneeuw valt op de bredere spleten, gaat het naar binnen en kunnen we hun aanwezigheid detecteren. De kleintjes zijn echter altijd bedekt met lagen zachte sneeuw, vooral als het slecht weer is. Soms is het onmogelijk om te weten waar ze zijn Deze kunnen dodelijk zijn. ‘

Het opzetten van kamp 2 op een hoogte van 17.000 voet bleek ontmoedigend te zijn. Het team vond geen geschikte halte en zette het kamp op tussen twee grote spleten, in een gang die nauwelijks geschikt was voor de breedte van een tweepersoonstent. De site zelf lag aan de rand van een rotswand. ‘We hebben twee tenten tegenover elkaar opgezet en durfden er niet uit te komen zonder onszelf vast te binden’, schreef mevrouw Sengupta in haar verslag van de expeditie.

Op 19 augustus werd het duidelijk dat er een beslissing moest worden genomen. Vastbesloten om te slagen ondanks de overweldigende kansen, ging het team kamp 3 opzetten op 18.000 voet naast een grote ijsberg.

19 augustus was ook het moment van de waarheid van mevrouw Sengupta – de dood leek een duidelijke mogelijkheid. ‘Ik brak in een met sneeuw bedekte spleet’, schreef ze in het bergbeklimmingsdagboek Himavanta. ‘Ik bungelde aan het touw dat ik kon raden in plaats van de bodemloze put te zien, donker en dreigend, naar me starend.’ Maar mevrouw Sengupta had geluk. ‘Gelukkig zat mijn rugzak vast en werd ik opgetrokken door Sujayadi en Gyalchhen (een van de dragers).’

Op 20 augustus 1970 werd de laatste camping voor de aanval op de top getroffen door harde wind. Het begon hevig te sneeuwen. De klimmers bleven in hun tenten om zich klaar te maken voor hun nu of nooit moment.

Op 21 augustus werden om 02.00 uur thee en cashewnoten geserveerd. ‘Om 4 uur’ s nachts verlieten we kamp 3 aan twee touwen voor de laatste aanval. ‘

De klim was zwaar – in etappes bijna onmogelijk. ‘Om half zes werden we geconfronteerd met een steile ijsvlakte met blootgesteld hard ijs, wat ook een lawinepunt was.’ De klimmers waren nu op 18.373 voet en onderhandelden over rotsen en ijs op een bijna verticale rotswand.

Elke stap leek een prestatie in de ijle atmosfeer. “Vijf jaar vóór 1970 begon ik naar de bergen te gaan. Ik werd opgeleid bij het Himalayan Institute of Mountaineering in Darjeeling en het Nehru Institute of Mountaineering in Uttarkashi. Elk jaar gingen we boven de 18.000 voet, maar we waren geacclimatiseerd maar zeker we hadden problemen. “

Het weer was gelukkig goed – niet te zonnig en ook niet erg bewolkt.

Met amper 500 voet over voor de top, sloeg het noodlot bijna opnieuw toe. De klimmers hadden alle vijf stukken vast touw bij zich. Zou dit het einde van de expeditie betekenen, met de overwinning binnen handbereik?

‘We hadden vijf touwen. Elk was 200 voet lang. Het pad was zo steil en de route was zo slecht dat we niet zonder vast touw konden. We moesten uiteindelijk afhangen van het touw dat was verbonden met de drie van ons voor ondersteuning. En op de een of andere manier bleven we vooruitgang boeken. “

Uiteindelijk, op 21 augustus 1970 om 10.30 uur, bereikten de 3 summiteers samen met drie sherpa’s de top.

‘Het was niet van de wereld. Vanaf de top kon je 360 ​​graden zien. Het was prachtig. We konden alle gletsjers naar beneden zien komen als bevroren rivieren, blauwe luchten’, zegt mevrouw Sengupta. ‘Het is jammer dat ik geen kleurenfoto’s heb. We hebben daar anderhalf uur gezeten. We keken gewoon naar alles, verbluft als we waren en namen alles om ons heen op.’

Na 90 gedenkwaardige minuten op de top van de piek die ze hadden genoemd, was het tijd om terug te gaan – de reis naar beneden zou net zo zwaar zijn als de klim naar de top.

‘Op 22 augustus zakte Sujayadi in een spleet terwijl ze op weg was naar kamp 2.’ Gelukkig was ze aan een touw vastgemaakt en werd ze prompt gered. Leden van de expeditie dachten even niet dat mevrouw Guha een dag later dood zou zijn.

Op slechts 11 kilometer van hun basiskamp op 23 augustus hadden de teamleden die na opsplitsing naar Batal zouden doorgaan een keuze te maken – zouden ze het risico lopen een hooggelegen beekje over te steken. De twee dragers waren er met grote moeite in geslaagd. Mevrouw Guha, de teamleider, besloot door te gaan, leidend vanaf het front.

‘Hand in hand stapten ze het water in, met Sujayadi zoals gewoonlijk voorop, Kamala achter haar en Shefali aan het eind.’

Toen sloeg het noodlot toe.

‘De enige ijsbijl die Shefali bij zich had, gleed uit haar handen. Ze gleed zelf onmiddellijk daarna uit en werd meegesleurd door het kolkende water.’ Mevrouw Chakraborty herstelde en merkte dat ze vastzat tussen rotsblokken dicht bij de oever, ongeveer 50 voet van waar ze was uitgegleden. Ze trok zichzelf uit het water en zocht wanhopig naar de andere twee vrouwen.

Ze waren nergens te vinden.

De dragers op grote hoogte die waren overgestoken, zagen een winddichte jas op het wateroppervlak. Ze haastten zich naar de plek waar ze, tragisch genoeg, het lichaam van Sujaya Guha, de teamleider, vonden.

De rest van het team was nog steeds in het basiskamp en ’s avonds bereikte het bericht van de ramp hen.

Vijf dragers hebben de hele nacht gezocht. Kamala Saha was verdwaald, haar lichaam is nooit hersteld.

Sujaya Guha is gecremeerd in haar geliefde bergen bij Stindri, ongeveer drie kilometer voorbij Keylang. In haar post-mortem-rapport stond dat ze stierf aan onmiddellijk hartfalen, mogelijk als gevolg van de schok van in het ijskoude water vallen.

Op de vraag hoe ze meer dan 50 jaar geleden besloot om bergbeklimmer te worden, zegt mevrouw Sengupta: ‘In die tijd hebben we nog nooit van bergbeklimmen gehoord.’ De oom van een vriend leidde de Himalaya-vereniging en de eerste rotsklimcursussen begonnen in Purulia. ”

Mevrouw Sengupta, de plaatsvervangend leider van de expeditie, is de enige overgebleven topman. Ze werd uiteindelijk structureel geoloog en was een van de eerste twee vrouwelijke wetenschappers die in 1983 deelnam aan de derde Indiase Antarctische expeditie. Haar Bengaalse boek ‘Antarctic’ blijft een bestseller.