GOTY 2020
(Afbeelding tegoed: toekomst)
Naast ons team geselecteerd Uitreiking van Game of the Year 2020kiezen individuele leden van het PC Gamer-team elk een van hun eigen favoriete games van het jaar. We zullen de rest van de maand nieuwe persoonlijke keuzes posten, naast de belangrijkste prijzen.
Black Mesa kon alleen op pc bestaan. Een door fans gemaakte remake van een spraakmakende videogame, niet alleen met de zegen van de oorspronkelijke maker, maar ook met toestemming om het op hun eigen digitale platform te verkopen. De meeste van deze projecten worden zo hard en snel geraakt met een DMCA-verwijderingsverzoek, ze zijn verdwenen zodra je erover hoort. Toch heeft Black Mesa de voltooiing gehaald zonder tussenkomst van Valve – afgezien van het feit dat het Black Mesa-team beleefd werd gevraagd de woorden ‘Half-Life’ niet in verband daarmee te gebruiken – en het eindresultaat is behoorlijk opmerkelijk. Niet alleen omdat het überhaupt bestaat, maar omdat het op zichzelf al een eersteklas first-person shooter is.
Deze remake, of opnieuw bedenken om nauwkeuriger te zijn, blijft qua structuur nauw bij het bronmateriaal, maar met geremixte niveaus, fysica opgeheven uit Half-Life 2, opnieuw ontworpen set-stukken en wat dingen die volledig nieuw zijn – met name de Xen-hoofdstukken aan het einde van het spel. Dit maakt het misschien wel de beste manier om Gordon Freeman’s debuutavontuur op een moderne pc te ervaren, zelfs als het afwijkt van het origineel op een manier waar sommige puristen niet blij mee zullen zijn. Maar dat zal altijd gebeuren als je probeert je eigen stempel te drukken op een spel dat zo invloedrijk is als dit.
Xen is waar Black Mesa zijn grootste statement maakt. In het originele spel was Freeman’s aankomst op deze surrealistische, interdimensionale ‘grenswereld’ een teleurstellende anticlimax. Het is misschien niet zo verschrikkelijk als je je herinnert, maar de wazige, niet-inspirerende kunst, zwevende platformactie en vervelende baasgevechten markeren een echte achteruitgang in kwaliteit na de pracht van de Black Mesa-faciliteit. Het is dus geen verrassing dat het Black Mesa-team het opnieuw wilde ontwerpen; een inspanning die met enige vertraging opliep, maar uiteindelijk het lange wachten waard bleek te zijn. Tegen alle verwachtingen in is Xen dat wel mooi zo nu.
Het gevecht met de Gonarch in het origineel, waarbij tienduizend raketten worden afgevuurd op een slecht geanimeerde testikel op poten, is legendarisch slecht. Maar in Black Mesa wordt een van Half-Life’s ergste eindbaasgevechten een van de beste. De Gonarch is nu snel, dodelijk en eigenlijk best angstaanjagend, met ander gedrag om te leren en een echt indrukwekkende animatie. Het is een van de beste voorbeelden van hoe Black Mesa voortbouwt op het bronmateriaal en het verbetert. En op een meer oppervlakkig niveau ziet Xen er gewoon heel mooi uit, vooral de oogverblindende skybox die je ziet als je voor het eerst aankomt.
Ik hou van Black Mesa als spel, maar ik hou net zo veel van het verhaal over de ontwikkeling ervan. Hoe een team van hobbyisten en vrijwilligers samenkwam om hun droom-remake van Half-Life te maken, genoeg succes behaalde om over te gaan naar een grootschalige commerciële game en het op Steam uitbracht, van alle plaatsen, met de goedkeuring van Valve. Dat is een echt succesverhaal voor pc-gaming, en een verhaal dat alleen mogelijk zou zijn op dit platform. Black Mesa bestaat in een of andere vorm sinds ten minste 2014, maar dit jaar was het eindelijk ‘af’ en is het voor mij uitgegroeid tot een van de allerbeste spellen van het jaar.
“Tv-goeroe. Bekroonde student. Webliefhebber. Slechte reisnerd. Beeraholic.”