Als je Bertil Horberg hebt gespeeld Clive gewapend en een direct vervolg erop op 3DS, Wii U of Switch, dan de laatste poging van de ontwikkelaar, Ui aanval, het zal je meteen bekend voorkomen. Maar terwijl de vorige twee titels er ongetwijfeld door zijn geïnspireerd Mega man franchise voelt Onion Assault in plaats daarvan als een eerbetoon aan Nintendo’s eigen bedrijf Super Mario Bros. 2 (Oorspronkelijk Kojo Dag: Doki Doki Paniek, zeker). Het is een goed gemaakte game die op de juiste plaatsen uitblinkt, maar soms ook een frustrerende ervaring blijkt te zijn en helaas waarschijnlijk niet zo memorabel zal zijn als de eerdere inspanningen van de ontwikkelaar.
In Onion Assault spelen twee hoofdpersonages: Pelle Lok, een meedogenloze man met ontbloot bovenlijf, en zijn moeder, Mama Lok, die een schort en een paar ovenwanten draagt die ook dienst doen als bokshandschoenen. Beide personages hebben een gedrongen gestalte vergelijkbaar met die van Gunman Clive, samen met dezelfde borstelige wenkbrauwen Mechanische krachtDe hoofdpersoon schepte op. Het maakt niet uit hoe je Loks bestuurt, dus je keuze hier hangt volledig af van welke je esthetisch aanspreekt.
Aan het begin van het spel wordt het huis van Billy en Mama binnengevallen door een groep soldaten met merkwaardig vierkante hoofden. Hoewel de soldaten falen in hun inspanningen en behoorlijk wat stoten en blauwe plekken verdienen, weerhoudt dat Billy en Mama er niet van om wraak te nemen en de wereld van deze gevaarlijke kracht te verlossen. Wat de plot betreft, dat is het zo’n beetje, maar net als de oude platformgames waar Onion Assault zijn inspiratie uit haalt, heb je niet echt veel meer context nodig om te waarderen wat er daarna komt.
Als je eenmaal klaar bent met het kiezen van je personage (en je kunt trouwens schakelen tussen fasen), ben je op weg om je een weg te banen door in totaal 16 niveaus in vier hoofdgebieden. Elk gebied bevat vier niveaus en wanneer je het einde van elk gebied bereikt, sta je tegenover een enorm baaspersonage om je vaardigheden te testen. Het is geen bijzonder lange game – je kijkt waarschijnlijk naar ongeveer 2-3 uur van start tot finish – maar je kunt eerdere fasen opnieuw bezoeken om munten op te halen die je misschien hebt gemist.
In termen van kerngameplay voelt Onion Assault aan heel gelijk aan Super Mario Bros. 2. Je enige manier om aan te vallen is door over items (meestal uien natuurlijk) en vijanden te springen, ze te slepen en over de rand van een klif of naar andere vijanden te gooien. Het is eenvoudig en gemakkelijk te begrijpen, en de monteur wordt in bepaalde delen creatief gebruikt. U kunt bijvoorbeeld stapels sneeuw oppakken en op elkaar gooien om een tijdelijke rand te creëren, zodat u moeilijk bereikbare plaatsen kunt bereiken.
Ondanks de eenvoud van de gameplay, kan het niet helemaal nauwkeurig lijken. Er zullen regelmatig momenten zijn waarop je moet springen en tegelijkertijd iets moet gooien om wat meer afstand in je aanval te krijgen, maar je timing moet onberispelijk zijn; We hebben onze doelen vaker gemist dan we zouden willen (vaak met een kleine marge splinter), en hoewel er bijna elk ander item of elke vijand klaarligt om te worden opgepakt, kan het frustrerend zijn als je voortgang wordt onderbroken door de kleinste onnauwkeurigheid in je richten.
De basisplatformactie is meestal solide, maar er zijn momenten dat je de fysica een beetje voelt uitdoen. Een van de latere niveaus bevat structuren die de wind heen en weer ademen, en deze beweging heeft ook invloed op hoe je personage springt. Logischerwijs is dit logisch, maar als je over een aangrenzend platform probeert te springen om je momentum te stoppen en je personage in de lucht te stoppen voordat je valt, zal het een stuk minder leuk aanvoelen dan het zou kunnen met een simpele tweak of twee. .
Afgezien van die klachten is Onion Assault vrij eenvoudig, en als je eenmaal gewend bent aan het gedrag van de fysica en hoe je met elk type vijand om moet gaan, race je binnen de kortste keren door de levels. De hoofdpersonages bieden ook unieke uitdagingen waar we absoluut dol op waren, waaronder de vereiste om bommen naar een spinnenweb te gooien, waardoor ze in de lucht stuiteren en tegen een plafondkruipende robot botsen.
Gezien de algemene presentatie is Onion Assault buitengewoon charmant, hoewel het een paar kleine tekortkomingen heeft. Aan de positieve kant zijn de beelden gedurfd en kleurrijk, en sommige omgevingsobjecten zoals bloemen, wolken en munten zullen meebewegen op het ritme van de muziek, wat een leuk detail is. Omgekeerd missen de schaduwrijke beelden in bepaalde gebieden beslist details, en tal van troeven, van vijanden tot omgevingsobjecten, zijn overal repetitief, wat een onmiskenbaar gevoel van herhaling veroorzaakt.
Ondanks de valkuilen doet Onion Assault veel goed met zijn uitgangspunt. Het zit overal vol creativiteit en herinnert ons uitstekend aan de eenvoudigere tijden waarin games niet vol zaten met optionele systemen, eindeloze vaardigheidsbomen en upgrademechanismen. Voor de lage vraagprijs zul je hier veel tijd aan besteden.
gevolgtrekking
Onion Assault is een waardevolle aankoop als je op zoek bent naar een korte, luchtige platformgame die een eerbetoon is aan de excentrieke Nintendo-klassieker. Hoewel er overal wat ergernissen zijn – wat niet zo subtiele platformactie, kieskeurige fysica, repetitieve visuele troeven – zijn er hier genoeg om in ieder geval twee uur plezier te bieden; Misschien een beetje meer als je al je verzamelmunten wilt pakken. Onion Assault is misschien niet zo gedenkwaardig als de vorige games van de ontwikkelaar, maar het is desalniettemin de moeite waard om te spelen.
“Valt vaak neer. Subtiel charmante tv-liefhebber. Toegewijde internetfan. Muziekbeoefenaar.”