Ik ga niet met de eer strijken dat de Arizona Diamondbacks naar de World Series gaan. Maar dat zou ik eigenlijk wel moeten doen.
De afgelopen jaren heb ik minstens twee keer positief over de Diamondbacks geschreven in de eerste seizoenshelft, maar ik zag ze wankelen. En zo begon een gesprek met algemeen directeur Mike Hazen, die mij sarcastisch smeekte om voortaan niet meer voor zijn team te schrijven.
Op 1 juni, toen de Diamondbacks 33-23 stonden, een halve wedstrijd achter de Dodgers in NL West, sms’te ze Hazen: “Waarschuwing: we hebben het punt bereikt waarop het professioneel onverantwoord zou zijn om je club te negeren.”
Hazen, die voelde dat ik een diepgaande analyse van de transformatie van zijn franchise aan het plannen was, antwoordde: “Doe dat alsjeblieft niet. The Reds zijn een opwindend team.”
Reageerde hij overdreven? Accepteer het idee niet! Een hoge leidinggevende zou nooit overdreven gevoelig zijn voor het werk van een prominent lid van de Baseball Writers’ Association of America.
Mijn analyse in juni 2019, toen ik de Diamondbacks prees voor het afwijzen van de tank, was eigenlijk niet de kus des doods. Niet alleen eindigde het team op 85-77, maar ze gebruikten hun topkeuze ook op outfielder Corbin Carroll, de National League Rookie of the Year.
Mijn verhaal van eind april 2021 was een andere zaak. Je beschreef de Diamondbacks als ‘een opkomende club als een potentiële kanshebber voor een play-offligplaats’, wat een slechte voorspelling is als die er ooit is geweest. De Diamondbacks verloren uiteindelijk 110 wedstrijden.
Arizona State verbeterde vorig seizoen met 22 overwinningen, maar eindigde slechts 74-88, een prestatie die jouw lof niet echt verdiende. Dit seizoen was de club zelfs nog interessanter, en Jason Stark schreef in juni over hoe de Diamondbacks een van de teams waren die profiteerden van de nieuwe regels van de Major League Baseball en de sport verbijsterden. Maar omdat ik niets wilde verklappen, hield ik vooral afstand totdat ik Will Sammon ontmoette over een artikel over de overname van speler Tommy Pham op de deadline begin september.
Rond die tijd, terwijl de Diamondbacks het nog steeds niet eens waren, bespraken Hazen en ik gekscherend het idee dat hij zich publiekelijk bij mij zou verontschuldigen. Waarom? Omdat hij mij ervan weerhield zijn club te eren met een van mijn literaire meesterwerken, waardoor fans overal ter wereld de verlichting werden ontnomen die alleen ik kan bieden.
Of zoiets.
Ze zei tegen Hazen dat hij zich niet hoefde te verontschuldigen. Maar op 20 september, toen de Diamondbacks op het punt stonden de 84e wildcard-slot te winnen, sms’te ze hem opnieuw: ‘Weet je wat? Bij nader inzien zou een publieke verontschuldiging op zijn plaats zijn.’
Hij antwoordde: “Hahaha.”
Hazen dacht dat hij het laatst lacht, maar terwijl ik verslag doe van The Athletic en Fox Sports, heb ik het laatste woord. Ik zou zeggen dat de Diamondbacks zich zorgen moeten maken, maar ze gaan verder dan dat. Welke spreuk ik ook over hen had uitgesproken, ze waren verdwenen.
“Valt vaak neer. Subtiel charmante tv-liefhebber. Toegewijde internetfan. Muziekbeoefenaar.”