GOTY 2020
(Afbeelding tegoed: toekomst)
Naast ons team geselecteerd Uitreiking van Game of the Year 2020kiezen individuele leden van het PC Gamer-team elk een van hun eigen favoriete games van het jaar. We zullen de rest van de maand nieuwe persoonlijke keuzes posten, naast de belangrijkste prijzen.
A Monster’s Expedition is geen rommeltje. Het steekt vroeg zijn hand, na een reeks inleidende eilanden die de belangrijkste puzzelmechanismen verkennen. Duw tegen een boom om hem omver te werpen. Duw de resulterende stam van een van beide uiteinden om het een vierkant in die richting te verplaatsen, of van de zijkant om het te rollen totdat het een obstakel raakt – of landt in het water rond elk klein puzzeleiland. Vorm bruggen van de boomstammen om van het ene eiland naar het andere over te steken. De mogelijkheid dat de ruimte zich langzaam uitbreidt. Dit werkt als volgt; dat werkt zo.
Je bereikt een eiland, overweegt de plaatsing van de bomen en de obstakels op hun weg, en bedenkt hoe je de boomstammen kunt manipuleren om de volgende brug te vormen. Het is gezellig en comfortabel, neem je aan. Maar je hebt het mis. Er is een moment, net op het moment dat je op het punt staat de boomstam op zijn plaats te duwen die je zou verbinden met de windmolen die je verleidelijk door de wolken kunt zien gluren – het eerste belangrijke herkenningspunt op je reis tot nu toe – wanneer in plaats daarvan iets anders gebeurt. Een nieuwe regel. Een onverwachte interactie.
En dan verschijnt de titelkaart – een kleine knipoog naar iedereen die net in de vakkundig geplaatste val van het spel is gevallen.
Voordat ik verder ga, is een disclaimer op zijn plaats. A Monster’s Expedition heeft de vorm van een openluchtmuseum – voor monsters! – met exposities geschreven door Philippa Warr, voormalig plaatsvervangend redacteur van PC Gamer. Wat een ietwat te formele manier is om te zeggen dat Pip altijd naast me op kantoor zat terwijl we samen een tijdschrift maakten, en dat we tot op de dag van vandaag vriendjes en Destiny-raid-vrienden blijven. En het schrijven is heerlijk – een catalogus van de beste gissingen van de monsters in menselijke drijfveren en gedragingen, die erin slaagt grappig en inzichtelijk te zijn zonder ooit cynisch, gemeen pittig of, erger nog, te zijn twee. Er is een beetje over hometrainers waardoor ik het gevoel kreeg dat ik gezien werd op een “Ik sta op deze foto en ik vind het niet leuk” soort manier. Het is goed spul.
Maar het schrijven is niet waarom A Monster’s Expedition een van mijn favoriete spellen van het jaar was – iets dat ik in de loop van een week intens verslond. Simpel gezegd: dit is het beste werk van ontwerper Alan Hazelden. Dat moment aan het begin – de nieuwe regel – is nog maar het begin. Elke keten van eilanden lijkt zijn eigen openbaring te bevatten, een nieuwe interactie waardoor je je afvraagt ”wacht, werkte het altijd zo?” En ja, dat deed het – je was gewoon nog niet gemanipuleerd om het te proberen.
Ik denk dat de beste puzzelspellen – jouw World of Goos, jouw The Talos Principles, jouw, durf ik het te zeggen, Portals – werken als een welwillende versie van deze strip over diefstal van inhoud. Ze geven je een nieuwe monteur en laten je denken dat je het zelf hebt ontdekt – dat het van jou is. En dan geven ze je een nieuwe reeks puzzels die er gebruik van maken, en die je gaandeweg een goed gevoel geven omdat je uw monteur om deze tests te doorstaan. Je bent een genie en de game is alleen maar trots op je voor alles wat je hebt bereikt. In die zin kan A Monster’s Expedition vol vertrouwen naast de groten staan.
Bij veel puzzelspellen voel ik me stom. In de afgelopen jaren sloeg ik mijn hoofd tegen Stephen’s Sausage Roll en Baba Is You, en hoewel ik hun vak op prijs stelde, gaf ik het op lang voordat ik het einde bereikte. In zijn meesterlijke tempo en constante, fascinerende onthullingen zorgde A Monster’s Expedition ervoor dat ik me op een andere manier dom voelde: professioneel dom. Tussen 2013 en 2015, toen ik nog freelancer was, schreef ik de gratis gamepagina’s van het tijdschrift PC Gamer. Destijds, dankzij de opkomende populariteit van tools zoals PuzzleScript, waren er genoeg gratis blokpuzzels in Sokoban-stijl om te spelen. Ik schreef er over heel veel, waaronder die van Hazelden Mirror Isles.
Ik speelde er genoeg van dat ik dacht dat ik wist wat de mogelijkheid van ruimte zou kunnen zijn. En hoewel er misschien thematische wendingen, verschillende kernmechanismen of schommelingen in moeilijkheidsgraad waren, waren het allemaal variaties op een thema, nam ik aan. Maar ik had het fout. A Monster’s Expedition is het werk van een team dat een eenvoudig concept kan nemen – boomstammen duwen om bruggen te maken – en de regelset blijft uitbreiden, terwijl het toch consistent en toegankelijk en aangenaam verrassend blijft. Het is een verbazingwekkend ambachtelijk werk.
Ik weet eerlijk gezegd niet hoe Hazelden deze zal overtreffen, maar ik ga niet de fout herhalen door aan te nemen dat hij dat niet kan.
“Tv-goeroe. Bekroonde student. Webliefhebber. Slechte reisnerd. Beeraholic.”