Dit was mijn ervaring als een van de weinige fans die de wedstrijd van het Washington Football Team tegen de Cleveland Browns kon bijwonen.
Het was een zaterdagavond, een week voordat het Washington Football Team naar Cleveland reisde om tegen de Browns te spelen.
Ik was ongerust, dit had de eerste wegwedstrijd moeten zijn die ik van plan was dit jaar bij te wonen, maar COVID-19 is zo veel veranderd dat mijn realiteit van het zien van live voetbal dit jaar onwaarschijnlijk leek.
Toen ik vorige week echter schreef over voordelen op het thuisveld voor teams die fans toelaten, wist ik dat Cleveland een van de steden was die een klein percentage fans het stadion toeliet.
Eerder had ik al kaartjes voor de game gekocht, maar die werden vanwege COVID terugbetaald. De Browns kondigden aan dat ze 6.000 seizoenskaarthouders zouden toelaten om de wedstrijd zondag bij te wonen. Dus misschien zouden enkele van deze seizoenskaarthouders hun kaartjes op de aftermarket verkopen.
Maar met zo’n beperkte beschikbaarheid van tickets, was ik nerveus om te zien wat de mark-up op deze tickets zou zijn op de aftermarket-resellersites? Ze waren duur, maar tot mijn verbazing niet zo erg als ik me had voorgesteld. Dus ik ging naar Cleveland!
Toen ik eenmaal wist dat er tickets beschikbaar waren, zorgde ik ervoor dat de beschikbaarheid overal op sociale media van WFT werd verspreid. Laten we dit stadion vullen met Burgundy & Gold dacht ik!
Ik kreeg bevestiging van een groot aantal fans die naar de game gingen. Dit werd spannend; het leven begon weer normaal te worden.
In de afgelopen jaren organiseerde Washington een Road Rally waar fans de avond ervoor samenkwamen in de stad waar het team speelt. Er zouden weggeefacties zijn en oud-spelers zouden er zijn voor handtekeningen en fotomomenten. Maar wat ik het leukste vond, was het ontmoeten van andere mede-diehards.
Dus zaterdagavond hadden we een bijeenkomst gepland voor een groep van ons die in de stad waren voor de wedstrijd. Het was geweldig om oude vrienden te zien en een paar nieuwe te ontmoeten. We hebben een geweldige avond gehad met het creëren van herinneringen en het vormen van vriendschappen. Ongeacht de uitkomst zondag, we hadden al gewonnen.
Op gamedag. Allereerst is de stad ongelooflijk voor degenen die niet in Cleveland zijn geweest. Het stadion ligt direct aan de oevers van Lake Erie. De achtergrond van het landschap in de binnenstad en de zee van water is adembenemend.
Die ochtend hadden we gepland om het team vanuit het hotel naar het stadion te sturen, maar we kwamen wat laat aan. Mijn slechte jongens.
Maar toen we door het centrum van Cleveland liepen, was het gevoel griezelig. Het was 10.30 uur. Er was geen drukte in de stad. De meeste bars en restaurants waren niet open. We zouden willekeurige Browns-fans door de straten zien lopen, maar niet de tienduizenden die je op de meeste speldagen zou zien. Er waren WFT-fans, nogal wat, maar de meesten liepen door de stad, maakten foto’s, niet bumperkleven.
Toen 11 uur ’s ochtends naderde en de stadionpoorten opengingen, besloten we het stadion in te gaan. Er waren geen rijen om binnen te geraken. Toen we naar onze stoelen werden geleid, werd ons verteld dat er een strikt beleid was voor het dragen van onze maskers. Ja, dit was geen normale speldagervaring.
Maar toen kwamen we bij onze stoelen en toen begon het normaal te worden. We vingen onze eerste glimp op van de warming-up van Bourgondië en Goud op het veld. We zagen coaches de jongens door stukken heen leiden. De verdedigingslinie doet oefeningen recht voor ons. Haskins warmde zich op met Terry McLaurin naar de hoek van de eindzone waar we zaten. Tress Way en Dustin Hopkins dreunen. Ja, dit voelde geweldig!
Het was mijn eerste blik op de nieuwe helmen. Hoewel de naamswijziging nog steeds onwerkelijk aanvoelt, voelde het voor mij nog steeds als hetzelfde team. Daar was ik blij mee, want ik wist niet hoe ik me zou voelen. Veel Cleveland-fans deelden hun condoleances met mij over de pensionering van onze trotse naam en waren net zo boos over de naamswijziging als velen van ons. Maar ze waren complimenten voor onze unieke helmen en waren blij dat we de kleuren hebben behouden.
Naarmate de speeltijd naderde, had het stadion zijn capaciteit van ongeveer 6.000 mensen bereikt. Net als FedEx Field heeft het Browns-stadion drie niveaus: een lager niveau, een clubniveau en het bovenste niveau. Voor deze game zaten de fans alleen in de onderste bowl- en clubsecties. Stoelen die niet werden gebruikt, waren voorzien van banden zodat niemand op de stoelen kon zitten.
Eerlijk gezegd, vooral als fan van tegenstanders in vijandelijk gebied, was de ervaring best aardig. Het voelde bijna als een VIP-ervaring met veel ruimte om je heen. Er waren geen rijen voor badkamers of concessies. Ze hadden het stadion geblokkeerd in zes zones en je moest binnen je zone blijven. Het was heel gemakkelijk om je te verplaatsen en snel terug te keren naar je stoelen zonder enige actie te missen.
De game zelf voelde veel dichter als normaal dan ik had verwacht. Ze pompten wat lawaai van het publiek in, maar er waren genoeg fans om lawaai te maken en de spelers te laten weten dat we er waren. Er was een geroezemoes en opwinding in het stadion. Nee, niet de normale speldagervaring, maar veel beter dan wat deze spelers moeten ervaren zonder fans.
Het resultaat van de wedstrijd ging niet in ons voordeel, maar Cleveland was leuk. Ik heb genoten van de ervaring en het hebben van een paar fans bij de spellen is zeker beter dan helemaal geen. Ik zou echt willen dat Washington later dit jaar zou heroverwegen.
“Valt vaak neer. Subtiel charmante tv-liefhebber. Toegewijde internetfan. Muziekbeoefenaar.”